De natuur is iets vandaag iets veranderd, heuvelachtiger omdat we het Oeralgebergte naderen;<o:p></o:p>

Spijtig dat we dit niet kunnen zien omdat de avond reeds begint te vallen. Vannacht zal de trein stoppen in Yekaterinaburg. Ook van deze stad zullen we dus geen glimp kunnen ontvangen.<o:p></o:p>

Dat is het nadeel van deze trein. Treinen rijden steeds rond de stad en raken zelden het centrum, wat een verschil uitmaakt met West-Europa. Na Yekaterinaburg die als grensstad wordt beschouwd tussen Europees Rusland en Aziatisch Rusland, verandert de omgeving definitief. Het aantal bossen vermindert gestaag naar enkele bomen. De vlakten worden groter en de nederzettingen schaarser. Af en toe kruisen enkele wegen de spoorweg en hier merk ik dan weer een blijkbaar Russisch veiligheidstrucje. Als het alarmsignaal werkt voor de enkele auto’s  dan komt de metalen plaat van de laatste halve meter voor de slagboom naar boven.<o:p></o:p>

Er is dus geen mogelijkheid om vlug door te rijden want dan botst de auto tegen het metaal.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Vandaag is het woensdag 21 juli, de langste dag van het jaar.<o:p></o:p>

Rob stelt voor om deze te vieren als is het maar om een reden te hebben.  Als de avond valt en we toch niets meer aan het uitzicht hebben, trekken we met zijn drieën naar de restauratie-  wagen. Zoals alle Nederlanders blijkbaar, hebben ze hun bagage volgepropt met eten en drinken : een grote fles Jenever Berenschot, chips en allerhande snacks zal hun bagage alvast wat lichter maken. Het restaurant is al wel gesloten. Chef kok is zijn kas aan het uittellen, de beide diensters Olga en Christina liggen met het hoofd op hun handen aan een tafeltje te slapen (blijkbaar is er geen bed beschikbaar voor hen?) Er is nog een jonge kerel als hulpkok en de militair van onze wagen is ook aanwezig. Rob, een echte Nederlander, werkt professioneel op een olieplatform in de Noordzee, heeft een grote mond en grapt losjesweg en geeft ‘Chief Cook’ een glaasje Jenever. Kleine glazen die Christina ergens onder de bar tevoorschijn heeft getoverd. Mini Cook, de hulp mag van Chief ook even nippen en de ‘General’ slaat dit ook niet af. Olga en Christina wilden ook wel meevieren.  Even later komt ook nog een dame ons gezelschap vergroten, maar zij drinkt niet. Zij probeert Olga en Christina parfumerie en zepen, crèmes aan te prijzen. Beiden kijken met interesse naar de  laatste schoonheidsproducten. Met gretige ogen ruiken ze aan allerlei flesjes en tubes, smeren  druppels op hun handen en armen. Uiteindelijk laat de vrouw een toiletzakje zien; een soort harmonikavorm door de driedelige bergplaatsjes; Dat vind ik nu weer juist handig voor mezelf. Ik vraag de prijs en besluit zonder verpinken te kopen. Een paar honderd roebel. Ik kijk in de verschrikte ogen van Olga en lees haar gedachten : “dat ik daar gewoon niet moet over nadenken of dat wel in mijn budget past”. Zo komt blijkbaar ook tot uiting dat zij het helemaal niet breed hebben en elk kopeke (1 roebel = 100 kopeke) tweemal moeten omkeren vooraleer uit te geven. Zij hebben die avond niets gekocht voor zover ik weet. Intussen zijn ook Cor en Ansje binnengekomen en betalen ook zomaar twee flessen goede wijn. Olga en Christina genieten. Uiteindelijk kom ik ook met mijn panty’s boven water, zomaar gratis een geschenk. Aan hun figuur te zien weet ik wel zeker dat ze zullen passen. Olga, opnieuw met grote ogen staat naar doosje te kijken. Een oogwenk later staat ze op, loopt naar achter. Ze komt terug zonder uniformrok en met de  zwarte panty aan. Ze staat er gewoon prachtig mee.<o:p></o:p>

Een rode flappen van haar bloes bedekken voor en achterkant. Ze paradeert gewoon  en gaat terug aan tafel zitten. Tegen het einde van deze avond zetten we nog het lied in van onze kikker en de ooievaar. De Russische naam van de melodie schiet me niet te binnen. Maar goed het was een fijne avond.<o:p></o:p>

De volgende dag moest ik toch wel even op mijn plooi komen.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>