Donderdagmorgen 4h30 sms-meeting via Els en Vokemgezelschap in Vleminckxhof in Wijnegem; In België is het 22h30. Ik had op voorhand wat geld aan de waard gegeven om een surprise pint te betalen, wat blijkbaar in dank is aanvaard.  Het is toch wonderlijk dat de communicatie op een afstand van ongeveer 6000km zo snel gaat.  Intussen zoeft het landschap bijna onzichtbaar voorbij. De trein heeft een vrij hoge snelheid in dit vlakke landschap. Enkele steden zorgen voor afwisseling in de vlakten: Omsk, Novosibrisk, Tomsk, Krasnojarsk. De laatste is een heel merkwaardige stad.  De naam van deze stad is totaal onbekend in het Westen en was tot voor ongeveer 40jaar ook op geen enkele kaart te vinden. Deze stad met veel industrie en gelegen aan een brede stroom, die Siberië dwars doorklieft en uitkomt in de Noordelijke IJszee, schijnt dus de basis te zijn geweest voor de oorlogsindustrie. Onder de stad zou zich een tweede onderaardse stad bevinden voor militaire doeleinden. Na de koude oorlog en dank zij de satelieten kon die stad niet meer onopgemerkt blijven.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

De omgeving is terug sterk heuvelachtig tot bergachtig. De snelheid is vannacht naar een slakkengang geminderd. Vrijdag 9h30 : We komen aan in Irkutsk, eindpunt van het eerste deel van de TSE.  We nemen afscheid van de provotnika, niet zonder hen te bedanken met nog een paar Nurdie-panty’s. Voor de meesten begint een nieuwe fase in de reisagenda. Ons 7 koppig groepje wordt opgevangen door iemand van een lokaal reisagentschap en wordt nog aangevuld door Jon’ een Nederlandse Fries van ongeveer 1m90. Twee monovolume auto’s brengen ons en de bagage naar Listvianka, een havenstadje aan het Baikalmeer. Het is een lange recht weg met vrij steile hellingen, waar we telkens met moeite boven geraken. Na een twee uur rijden komen we aan in Listvianka. Marijke en Rob, zijn even voor de stad uitgestapt. Zij willen dus hier enkele dagen in het Baikalmeer hun hobby uitoefenen : duiken!<o:p></o:p>

Uiteindelijk arriveren we aan de haven.  Nu legt de gids ons uit dat de vooropgestelde plannen gewijzigd zijn; De Hydrofoil vaart niet meer uit (of we zijn te laat?) Op de kade staan een paar eethuisje. Ik koop met genoegen een warme maaltijd op basis van rijst en vis en klaargemaakt op een buitenvuur. De Nederlanders zijn wat argwanend en ik hoor een gemompel : Wat zit daar in? Zouden we niet beter een broodje kaas kopen. Ik laat Cor proeven en overhaal hem om toch eens lokaal te eten. Uiteindelijk wordt mijn voorbeeld gevolgd. Heerlijk smaakt het! <o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Listvianka is één en al beweging, eethuisjes, kuierende mensen rond de kleine snuisterijen. <o:p></o:p>

We zijn hier rond het middaguur,. Vissersbootjes laveren binnen en buiten. De lucht is blauw en de omgeving grandioos en moeilijk te beschrijven. Zo ver je kan zien rijzen de bergen op uit de horizon. Het meer is 600km lang en bijna overal 70km breed en 1576m diep.<o:p></o:p>

In het Mongools vertaald is Baikal = rijke zee. De rijkdom van dit meer bestaat uit haar fauna en flora, met zijn ongekende soorten vis, de Baikal robben en planten die bijna nergens anders in de wereld te vinden zijn.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

. We zouden gaan logeren in Bol’shyie Kotie. Ik hoop dat de Russen weten waar dat ergens ligt. Niet te vinden op een kaart. Intussen heeft onze gids een deal kunnen sluiten blijkbaar met de eigenaar van een boot die aan de kade ligt Hier liggen de boten met 4 naast elkaar. Onze gids wijst de 3^de boot aan. We nemen onze bagage en stappen van boot tot boot. Voor Cor en Ansje is het een hele sleur en ik spreek met Cor af dat ik een deel kan overnemen om hun zware valiezen telkens over een reling te heffen. Zo komt het allemaal terecht in boot Nr3  waar alles op het voorplecht wordt gestapeld. Ondanks de zon is het hier frisser  en de meesten sluiten hun jassen voor de koude wind die over het water glijdt. Het zal een droomvaart worden over het Baikalmeer, een vol uur op het zuiverste meer van de wereld (dat we natuurlijk gaan bevuilen met onze boot). <o:p></o:p>

Onze boot vaart achteruit tussen de 2 boten in en draait links om 180° noordwaarts. Aangezien we op het voorplecht staan aanschouwen we voor ons een sprookjeslandschap, hoge bergen links en rechts en we ontwaren sneeuw op de hoogste toppen in de verte. Ik ga even op ontdekkingstocht op de boot. De boot is volgens mij niet langer dan <st1:metricconverter w:st="on" ProductID="20 m">20 m</st1:metricconverter>. Ik loop voorbij de stuurhut naar achter en doe alsof ik thuis ben. Vanzelfsprekend schuif ik aan de tafel onder een luifel, die ons voor de zon beschermd en zet me naar één van de mannen aan tafel. Later blijkt het de eigenaar te zijn. Het eerste dat hij doet na mijn handdruk is een borrel vodka bovenhalen, terwijl zijn knecht van de overzijde een nog warme vis naar het midden schuift. Om aan te vallen, zou ik zeggen. Het is een leuk dessert. Hij spreekt Russisch met een beetje Engels en ik Engels met een woordje Russisch. Veel is er niet aan te verstaan: eten en drinken is de boodschap. Het smaakt me. Mogelijk klinkt ons gesprek en gelach ook tot aan het voorplecht, want het duurt niet lang meer of we zijn verenigd door de vodka en de vis.<o:p></o:p>

Op zeker ogenblik zegt de eigenaar : kijk eens in het water! Hoe diep is het hier? Ik kijk in het helder klare water naar de keien die de bodem bedekken. Alleen al door de vraag wordt het gokken moeilijker. Het moet diep zijn; 10m schat ik. 20m verklaart hij. Het is ook moeilijk om te schatten hoever we van landzijde zijn. Het moet toch ongeveer 1km zijn. Het was gewoon mooi en indrukwekkend. <o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Na een uur varen leggen we aan tegen de kade van Bol’shye Koty. Hier worden we terug gesplitst. Marijke, Berre, Ansje en Cor zullen in het hotelletje van de booteigenaar logeren.<o:p></o:p>

Jon en ikzelf zullen gebracht worden naar het huis van Peter. Peter is de contactman van het reisagentschap. Terwijl we op de kade staan, zie we in de verte hotsend en botsend een jeep aankomen langs het keienstrand. Dat is Peter waar Jon en ikzelf zullen gaan logeren voor één nacht. Terwijl de anderen maximaal <st1:metricconverter w:st="on" ProductID="100 meter">100 meter</st1:metricconverter> moeten stappen met de bagage, wordt onze bagage in de jeep geladen. De jeep is van Russische makelarij en heeft zijn diensten bewezen aan het leger. Peter doet de achterzijde open, legt de bagage aan de rechterkant; twee rugzakken hoog. Aan de linkerkant klapt hij één stoeltje naar beneden zodat Jon met zijn twee meter kan plaatsnemen. Het is onmogelijk om zijn benen te strekken en zijn hoofd botst tegen het onzacht dak. Er staat maar één stoel in de auto, die van de bestuurder. Naast de bestuurder<o:p></o:p>

Staat een losse bak, waaronder de batterij, zonder leuning dus. Op die bak zit reeds het tienjarig dochtertje van Peter. Zo aan mij om naast haar plaatst te nemen. Zij plaatst haar beide handen tegen het dashbord om zich voor schokken te behoeden. Boven de deur vind ik een handvat voor mijn rechterhand. Mijn linkerhand grijpt naar de leuning van bestuurszit.<o:p></o:p>

Je kan moeilijk van een zetel spreken. Maar daardoor dient mijn hand ook als ruggesteun van het meisje (Karina meen ik te verstaan). Peter spreekt minder Engels dan Duits en het wordt dus weer een anderstalige mengelmoes. Peter is een aangename gast, zet de jeep in beweging en we zetten ons met zijn allen schrap. Over het keienstrand gaat de weg terug, even over een  paar losse planken die een beekje overbruggen dat uitmondt in het meer. Op een bepaald ogenblik draait hij rechts naar het dorp. De weg is uiteraard niet veel beter dan het keienstrand. Hotsend en botsend bereiken we opnieuw een riviertje. Er licht een bruggetje,  maar het is amper mogelijk er overheen te gaan, gezien de gaten en verdwenen planken. Peter neemt het volgende dat er iets steviger uitziet. Hij stopt even, doet een poort met springveer  open en rijdt door een hekken. Met een tik van zijn hand door het raam, sluit de deur zich vanzelf. <st1:metricconverter w:st="on" ProductID="50 meter">50 meter</st1:metricconverter> verder staat Peter zijn huis, dicht tegen de rand van een bos. Hij heeft een prachtig uitzicht of Baikal. Zijn huis lijkt op een verwaarloosde hoeve deels in ruwe steen en deels in hout gebouwd. Er is wel een lage verdieping blijkbaar. Peter woont hier met zijn vrouw, grootouders en 3 kinderen en een hond. Deze hond van klein ras komt blaffend naar ons gelopen. Aangezien hij ons niet al te veel schrik aanjaagt, loopt hij terug naar binnen en we hebben hem niet meer gezien. We worden binnen verwacht in de keuken waar we nog een lekkere maaltijdsoep. Dan toont Peter onze logeerplaats. Op het einde van zijn terrein, waarin hij een moestuintje heeft aangelegd, staat nog een schuurtje met 4 bedden in, met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid afkomstig van het leger. De bedden zijn van ijzer en zo ook de vering. De matras moet zeker ook al een tijdje zijn meegegaan, maar eerlijk gezegd: het is proper; Er is een lavabo en een boiler voor warm water en het water komt rechtstreeks uit Baikal, drinkbaar water. Verder staat er nog een gemetseld fornuis voor koudere dagen, een tafel en kook en keukengerei. Meer heb ik echt niet nodig. Jon heeft weer last met zijn lengte. Zijn benen steken minstens <st1:metricconverter w:st="on" ProductID="10 cm">10 cm</st1:metricconverter> voorbij de spaken van het bedeinde als hij met zijn hoofd tegen het boveneinde ligt. <o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

We willen nog even een wandeling maken en de omgeving verkennen. Peter zegt dat je een heel eind kan wandelen door het bos en langs het strand. Ongeveer na 4km zouden we een grot kunnen zien waar sporen zijn gevonden van ongeveer 10.000jaar oud van menselijke aanwezigheid. Nu goed, wandelen zouden we toch en als dat dan een doel heeft, ook goed. Op onze weg door het dorp komen we onze vrienden tegen en ze gaan mee wandelen. De weg loopt even naar boven richting bos en we volgen van daar de strandlijn. Het levert ons opnieuw prachtige vergezichten op. Voor Ansje wordt het toch te veel. Zij heeft last met haar onlangs geopereerde knie en besluit op een schoon plaatsje te wachten tot we terugkomen.  Een beetje verder begint de weg toch stilaan af te dalen naar het strand en we lopen dus een eindje over het keienstrand. Er ligt uiteraard ook heel wat aangespoeld hout op het strand en op sommige plaatsen kon je de resten van een houtvuurtje herkennen. Een vijfhonderd meter verder vindt ook Marijke dat het genoeg is geweest voor haar. Het is inderdaad niet gemakkelijk lopen. Marijke en Berre keren terug naar het dorp en pikken Ansje terug op.<o:p></o:p>

Cor, Jon en ikzelf vervolgens onze weg tot we terug de hoogte in moeten daar rotsblokken tot<o:p></o:p>

Ver in de zee de strandweg versperren. Voor ons rijst een steile bergwand en halverwege zien we een vlek die eruit ziet alsof er zich een grot bevindt. Wat me het eerst opvalt is dat je daar  zonder klimmateriaal onmogelijk kan geraken. We doen alvast een poging om zo dicht mogelijk te naderen. Daarvoor is het nog nodig om enkel kleine riviertjes over te steken. Jon doet de moeite om wat voor ons uit te klimmen met zijn jeugdigheid. We stijgen tot wel een honderd meter. We nemen een rustpauze en drinken wat vooraleer verder e gaan. We hebben op korte tijd heel wat geklommen en Jon laat weten dat het genoeg is. Door naar beneden te kijken speelt zijn hoogtevrees parten. Hij had er ons niets over verteld. Naar beneden gaan is moeilijk dan naar boven en ik neem even de voorpost, langzaam en voorzichtig. Keren we terug naar het strand. We proberen even een andere weg terug langs het bos en inderdaad we vinden een weg die ons terugbrengt in de richting van het dorp. Op zeker ogenblik wordt het wel even opnieuw moeilijk. De weg is wat weggespoeld, het is maar zand  maar het loopt wel <o:p></o:p>

steil naar beneden. Jon zijn hoogtevrees slaat weer toe. Het simpelste zou zijn even het bos in en de weg vermijden maar ook Cor geeft te kennen dat hij liever terug via het strand gaat. Dat doen we dan en we vinden onze weg terug hoe we gekomen waren. Een nieuwe levende hindernis staat nu op onze weg: 9 paarden. Het bospadje is niet op tegenliggers berekend. De paarden snuiven wat, en een enkel is zenuwachtig, waarschijnlijk ook niet gewoon met  menselijke kontakten. Jon heeft ook geen voorliefde voor dieren en blijft staan op afstand. Cor maant me aan tot voorzichtigheid, wat ik uiteraard ook wel ben. Ik ga behoedzaam naar het eerste paard, dat zich rustig laat strelen alhoewel het ook op zijn hoede is. Het tweede is gewilliger en steekt zijn snuit naar me toe. Intussen ga ik stap voor stap verder, en heb voor elk paard wel een vriendelijk klopje over. Het vijfde paard is echt onrustig  maar heeft geen plaatst om te gaan lopen. De helling is steil. Cor ziet hoe ik het aanpak, hij is wel tweemaal zo breed als ik maar komt erdoor, kort gevolgd door een onzeker Jon. Eens het eerste paard voorbij stapt dit rustig voort op het pad, gevolgd door de anderen. Voor ons zijn de hindernissen ook voorbij en we komen terug in het dorp. Het eten staat bij peter ook te dampen en we schuiven aan tafel.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Na het avondmaal, heb ik terug met de vrienden afgesproken om samen een pintje te drinken. Jon wil wat contact met de jeugd van het dorp die we hebben horen muziekmaken en dansen.<o:p></o:p>

We hadden de sleutel van het huisje terug bezorgd aan Peter. Er is maar één sleutel en dan is die voor elk bereikbaar. Uiteindelijk kwam Jon ons vervoegen maar had de sleutel niet eerst opgehaald en dat zou nog voor problemen zorgen. Het was nog niet helemaal donker voor we naar huis gingen maar de deur van het huis was op slot en blijkbaar werd er niemand wakker van ons geklop. Zo geen sleutel!!? Het is natuurlijk wel zo’n slot dat voor geen enkele dief een probleem zou betekenen. Jon zet even zijn kracht op de deur en die gaat dan ook open. Blijkbaar weet hij de sleutel hangen en de zaak schijnt opgelost. De waakhond is langs geen kanten te bespeuren De deur terug toe krijgen is een groter probleem. Dat lukt niet dus leggen we maar een steen voor de deur zodanig dat van binnenuit duwend de deur wel zal opengaan. <o:p></o:p>

Intussen was het wel donker geworden en we kruipen gezwind ons bed in. <o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

’s Morgens vroeg opgestaan, gewassen en geschoren. Rugzak terug ingepakt want vandaag varen we dus met een Hydrofoil terug naar Listvianka. Ik ga nog een vroege wandeling maken in het bos, heerlijk toch in dit loofbos. De bomen staan niet te dicht bij elkaar en er komt dus veel zonlicht in het bos. Ik blijf nog even op de weg maar weet langs geen kanten waar ik zal uitkomen. Ik denk dat het vrij ver is naar een andere nederzetting. Op de kaart die ik heb staat er in ieder geval geen enkel binnen de <st1:metricconverter w:st="on" ProductID="50 km">50 km</st1:metricconverter>. Dus geniet ik maar van de omgeving en ga tegen ontbijttijd terug naar Peters huis. Gisteren had Peter ons ook nog de mogelijkheid gegeven om een sauna te nemen in het tweede gebouw op zijn terrein. Dat is in ieder geval gloednieuw. Dan staat er nog een klein gebouw voor de hoge noodsituaties, zoals gewoonlijk een gat in de grond en dat zal zijn moestuintje zeker mee helpen bemesten.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Na het ontbijt (omelet met kleine stukjes spek) spreken we nog even met Peter en daaruit blijkt dat ze hier alleen maar in de zomer verblijven. Zijn moeder en vader blijven hier en er is genoeg voorraad. In de winter blijft Peter in de stad alsook de kinderen die vanaf september terug naar school gaan. We hebben nog tijd voor een tweede wandeling. Jon wil ook wel even het bos in, maar durft blijkbaar niet te ver. In het terugkomen zoekt hij nog even contact met de jeugd. We wandelen terug naar ons huisje langs het strand, daardoor moeten we het riviertje oversteken. Ik neem de kapotte brug maar Jon’s jeugd speelt hem weer parten. Hij neemt een kleine aanloop en springt…. En ja hij is erover. Wat hij nog niet beseft en ik heb het ook niet gezien dat hij zijn digitale camera uit zijn handen heeft laten vallen. Die dingen wegen zo licht, dat hij het niet heeft beseft. Pas als we de bagage nemen ontdekt hij dat zijn camera weg is. Hij weet zelfs niet meer of hij die bij zich had voor de wandeling; Hij heeft die niet gebruikt en ik ben ook niet zeker. Jon is in paniek zo dicht bij het vertrek. Ik ga nog even mee zoeken maar ik vraag hem om eerst aan het water te zoeken. Uiteindelijk vindt hij de camera die al een 5tal meter is meegesleurd in het water. Het lichtje brandt zelfs nog.<o:p></o:p>

Ik deel de vrees van de anderen dat de camera het niet meer zal doen.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Uiteindelijk stappen we in de Hydrofoil en we zijn op minder dan een half uur terug in Listvianka waar een grote bus op ons wacht om ons naar het openluchtmuseum zal brengen halverwege de weg naar Irkutsk. Geef mij dan toch maar het romantisch van een gewone boot.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

Het openluchtmuseum Tatsi ligt op de grote baan Listvianka naar Irkutsk. Naast onze groep van zes had de bus ook nog een andere groep van zes Nederlanders opgeraapt. Deze uitstap zit ook in de prijs inbegrepen, daar moeten we ons dus geen zorgen over maken. Voor mij valt dit soort Bokrijk museum een beetje tegen. De constructie van de huizen, begraafplaatsen en dergelijke komen me heel bekend voor en vinden hun gelijkenis in Lapland en Noorwegen.<o:p></o:p>

Alleen de toren van een kapel geeft enig verschil gezien de verschillende religie. We krijgen nog even de tijd om iets te drinken of te eten; het is inmiddels al ver voorbij het middaguur.<o:p></o:p>

Het pannekoekenhuisje staat wagenwijd open en zo schuiven we aan op de tafels die buiten staan te wachten. Een eerste groep gaat naar binnen om hun bestelling te doen maar er is niemand. Een Russische matrone in klederdracht komt aangelopen en iedereen vliegt met  klikken en klakken buiten. Het is gesloten om welke reden is niemand duidelijk geworden, zelfs de jonge gids niet. De gids trouwens is een vrouw rond de dertig die dank zij een uitwisselingsprogramma in Amerika heeft gestudeerd en dus prima Engels spreekt. Zij zegt wel dat er geen enkele Amerikaan bereid was om zich enkele jaren in Siberië te begraven om daar Russisch te leren.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Hop terug naar Irkutsk, waar we pas rond 18h zullen toekomen. Jon en ikzelf zullen in een homestay overnachten (Bed en Breakfast), de anderen in een hotel. Wij zijn de laatste die worden afgeleverd in een appartementsblok op de 2^de verdieping en de ingang is via de achterzijde. De verantwoordelijke van het reisagentschap begeleid ons en stelt de eigenares voor die op ons zit te wachten. Het is een robuste blonde vrouw, midden 30 die geen woord Engels spreekt maar haar appartement ter beschikking stelt en aldus op regelmatige basis een extra inkomen verwerft. Gezien de taal is het gesprek kort en krachtig. Ze zal ons nog vlug een en ander als ontbijt kopen want we vertrekken rond 5н in de morgen. Zijzelf heeft nog een andere woonst en laat ons dus alleen. Er zit een zwaar slot op de deur die al verschillende sporen van inbraak vertoont. Jon neemt de achterkamer en ik de voorkamer. Jon neemt als eerste een douche en verbruikt zo al het warme water. Met wat geluk kan ik binnen enkele uren ook warm water hebben. Een verfrissende kattewas dan maar vooraleer we de stad gaan verkennen. Er is opnieuw maar één sleutel beschikbaar, dus zijn we aan elkaar gebonden. We  lopen langs een rivier die uitgeeft in Baikalmeer. Een promotieavond van één of andere televisiezender heeft veel volk en lawaai op de been gebracht. Jon zit al bijna te dansen en wil zich reeds tussen de menigte mengen. Het geluk wil dat hij wel honger heeft en we gaan eerst zoeken naar een restaurantje. Het is eigenlijk al van ’s morgens geleden dat we nog gegeten hebben. Uiteindelijk vinden we iets naar onze goesting met een prima bediening in klederdracht. Jon wil absoluut naar het lawaai en na een oriëntatiegesprek zal hij het appartement wel terug vinden. Ik neem de sleutel en ga naar huis. Lang duurt het toch niet of Jon komt thuis. Gelukkig dat hij zich nog herinnerde, na enkele pintjes, dat hij vroeg moet opstaan. Ik zet mijn gsm op alarm en zo doet hij ook. Het heeft me nochtans veel moeite gekost om Jon op tijd te doen opstaan. De auto van het reisagentschap staat reeds voor de deur en Jon heeft juist de tijd om zich aan te kleden. Ik pak zijn ontbijt in en we vertrekken. Hij zou zijn schoenen wel vastknopen in de auto.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Ik vertrek voor een volgende fase in deze onvergetelijke reis naar Mongolië.<o:p></o:p>