Aan het station wachten we op de trein. De TSE was punctueel vertrokken in Moskou en op de juiste minuut aangekomen in Irkutsk. 5000km reizen punctueel daar kunnen onze treinen nog een puntje aan zuigen. Het Mongoolse verlengstuk is een kwartier te laat op de afspraak.<o:p></o:p>

We hebben de nodige tickets met nummers van wagon compartiment en zitplaats. Bij aankomst ziet de trein er al minder fraai uit dan de Russische. De Mongoolse provotnika zijn ook minder sociaal. Het is duidelijk: ik zit in een andere wereld  en zou ik er alsnog aan twijfelen dan zie ik het onmiddellijk bij het betreden van het compartiment. Op één van de bedden ligt een zwaargewicht Mongool te slapen. De semi Sumo worstelaar ligt te ronken. Het tweede opvallende punt dat de hele plaats was ingenomen met grote zakken, onder de bedden, bovenop, elke lege plaats was ingenomen. Daar sta ik nu en achter mij een hele rij wachtende reizigers met bagage. De provotnika maakt de man wakker en riep wat voor ons in onverstaanbaar Mongools. Er is geen ontkomen aan, dit compartiment moet eerst volledig leeggemaakt worden vooraleer iemand ook maar een stap kan binnenzetten. De Mongool komt in beweging. Intussen hebben diegene die in hun coupé binnen kunnen de gang vrijgemaakt. Uit mijn compartiment komen vooreerst drie grote linnenzakken, die ikzelf nooit zou kunnen verplaatsen, in de gang terecht, nadien de zakken boven op de bedden, dan volgen de zakken onder de bedden en in de bagage ruimt boven de deur. Tot slot blijken er nog producten te liggen, in het plafond verstoken achter de verlichting. Sorry jongens, even losschroeven. Zo ik kan alvast plaatsnemen met Jon en nog een Nederlands koppel, die onmiddellijk de boel begint te kuisen. Raam even geopend voor de ingebeelde stank en dan start een ratelende machine van onder de neus af en toe naar adem happend. Ik zal proberen het de hele dag en nacht vol te houden. Haar man is de rustigheid zelve, gelukkig maar. Jon kruipt zijn bed in om nog even wat bij te slapen. Ik trek op zoek naar Cor en Ansje om een beetje rust te vinden. Dit zou regelmatig gebeuren tijdens deze laatste treindag. Er is ook geen restaurantwagen meer en de eerste klasse wagon is minder dan onze tweede klasse van de Russische trein. Zoals bij de vorige trein heb ik mijn panty’s nog even bovengehaald om de Mongoolse provotnika een beetje te laten glimlachen maar een “baziehla” dank U wel is vrijwel onverstaanbaar. Misschien zeiden ze iets als “ouwe zot”, dat kan ook natuurlijk. Ik denk dat ze eerder begaan zijn met de meerdere Mongoolse handelaars waar ze meer aan kunnen verdienen, dat blijkt later. Het is me een jewelste aan geloop in deze trein. De handelaars zijn constant bezig hun producten te verbergen, te verhuizen van voor naar achter in de trein. Onze zwaarlijvige Mongool is zeker niet de enige. Ik denk dat elke wagon wel voorzien is van een dergelijk sujet. Maar eerlijk gezegd, ze zien er wel ongemanierd uit maar helemaal niet om bang van te hebben. Hier en daar zijn nu ook Mongoolse reizigers in wiens compartiment deze mannen hun producten mogen verbergen. Met andere woorden, in wagon drie is er nog plaats voor een halve kubieke meter. Dan komt er dus opnieuw een hele verhuis van wagon x naar wagon drie, simpel gewoon. In de vloer zitten ook valluiken om in geval van nood aan de wielen te kunnen. Deze worden nu ook vakkundig volgestouwd. Ik vraag me af: wat hebben ze te verbergen? Uit boeken en studie weet ik dat de trein aan de Mongoolse grens vakkundig wordt ontmanteld door de douane. Intussen is de trein al een hele poos langs het Baikalmeer aan het rijden en trekt langzaam de bergen over om langzaam naar het zuiden, richting Mongolië te rijden. Het zou nog een hele dag en nacht duren en intussen kunnen we genieten van het prachtige Baikal landschap met zijn bergen. Nederzettingen komen we nog amper tegen en de trein stopt nog één keer in Ulan Ude, de laatste stop voor de   de grens. Buiten het landschap is er niet veel te beleven op deze trein maar me vervelen doe ik niet. Een regelmatig bezoek aan Marijke en Berre en Cor en Ansje  om de ratelmachine te ontvluchten is dankbaar. Het volgende compartiment naast ons heeft ook mijn aandacht getrokken. Ik hoor daar onvervalst Brussels en mooi gesproken Nederlands. Uiteraard wil ik die aandacht wel ingevuld zien en ik steek mijn kop binnen  midden in een politiek gesprek. Ik stel me voor en meteen wordt ik in het debat betrokken. Het gaat over de Vlaams/ Waalse verhouding in het Brusselse. Waarover men al niet spreekt in Azië. De Nederland is de ex grote baas van KLM en vind het gesprek wel heel aangenaam. Hij zelf kent de Nederlandse politiek heel goed gezien hij daar regelmatig bij betrokken werd. Het gesprek wordt regelmatig doorspekt met Belgenmoppen waarvan hij een rijke voorraad heeft. <o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

’s Nachts slapen en ’s morgens vroeg aan de venster in de gang naar het totaal veranderd landschap kijken. Nu kijk ik echt naar het landschap waar Mongolië rijk aan is maar we rijden nog wel in Rusland.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Het landschap is leeg  en dan bedoel ik geen menselijke beweging. De trein rijdt door niemandsland denk ik maar. Als de wachttorens verschijnen worden de meeste camera’s weggestoken. Vadertje staat houdt U in de gaten. Het moment is aangebroken dat de toiletten worden gesloten wat betekent dat we 3 uur met onze behoeften in onze buik blijven zitten.<o:p></o:p>

De ramen moeten gesloten worden, dus ook zonder verdere verluchting, gezien ook  aan de grens ook de airco niet zal werken. Als de zon nu nog zo hard begint te branden zullen we gebakken broodjes zijn. Na een half uurtje bereikt de trein de grens, een duidelijk stalen poort over de spoorweg. Het duurt niet heel lang voor de trein terug in beweging is, maar dan in achteruit en dan weer vooruit op een ander spoor. Een beetje nadien worden we terug achteruit getrokken en opnieuw vooruit gerangeerd op het oorspronkelijke spoor. Ik denk dat er een nieuwe locomotief vooraan is geplaatst. Langs beide zijden van de trein lopen bewakers die de trein in het oog houden. De ramen moeten gesloten blijven opdat niemand nog iets door de ramen zou kunnen weggooien of in het slechtste geval, iemand de controle zou willen vermijden.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

In alle informatie die we links en recht hebben ontvangen blijkt duidelijk dat het er serieus aan toe gaat, dus best niet provoceren door te lachen of opmerkingen te maken die onverstaanbaar zijn voor de douane en aanverwanten en zeker geen panty cadeau geven aan de mooie beambte die mijn reispas komt nazien. Het gaat er echt wel grondig aan toe. Elke bagage wordt nagezien, Ik moet alleen maar mijn bagage aanwijzen, zoals de meeste westerlingen; Alle luiken en verborgen plaatsen worden nagezien ook diegene die wij nog niet hebben opgemerkt. De bagage die verborgen is in de wielluiken wordt bekeken maar blijft liggen. Er is heel wat onverstaanbaar Mongools tussen de provotnika en de controleurs. Alles in orde dus. De Mongoolse handelaars worden van de trein gehaald en verzamelt op het perron. Ik veronderstel dat zij nu een stapel documenten zullen moeten invullen en een betaling regelen. Uiteindelijk stappen zij na een hele tijd terug op de trein. De controle is gedaan en de mooie beambte komt de reispassen aan ieder persoonlijk terug bezorgen en kijk er komt dan toch een glimlach die haar strengheid vervangt.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Mongolië !  Het landschap getoond in de film ‘The cave of the yellow dog” is realiteit geworden. Heel vlug beginnen links en rechts gertenten op te duiken in de uitgestrekte vlakten begrensd door een  bergketen. Mongolië is een hoogvlakte tussen <st1:metricconverter w:st="on" ProductID="1200 m">1200 m</st1:metricconverter> en <st1:metricconverter w:st="on" ProductID="1800 m">1800 m</st1:metricconverter> boven de zeespiegel. De bergen in deze omgeving zijn niet hoger dan 1800m. bergen die we zien zijn dus eigenlijk maar heuvels, met een eenvoudige glooiing en lijken gemakkelijk te beklimmen.<o:p></o:p>

Af en toe rijdt de trein ook voorbij een nederzetting,  kudden wilde paarden, schapen, jakken.<o:p></o:p>

Rechtstaand op zijn dravend paard rijdt de Mongool achter zijn kudde aan; de eerste kennismaking met ongekende elementen van een traditionele bevolking. Het duurt nog wel enkele uren vooraleer de trein deze vlakte heeft doorkruist, we zien geen wegen, af en toe een tunnel onder de spoorlijn om paarden en vee de gelegenheid te geven om nieuwe grasvelden op te zoeken. De treinbedding is afgesloten met prikkeldraad. Na een paar uurtjes zien we de eerste tekenen van de stad Ulaan Bator. Ik kan hier moeilijk spreken van een skyline. De stad groeit vanuit een natuurlijk landschap, bijna onmerkbaar worden de gebouwen groter bij het naderen van het centrum. De woonbuildings zijn zelden hoger dan 6 verdiepingen. Zij zijn nog gebouwd ten tijde van de Russische overheersing en gesteund door Bresnjev, die hier een hele industriële wijk heeft laten uitbouwen in de voorsteden van UB. De trein nadert zijn eindbestemming maar het duurt nog langer dan verwacht. De stad beslaat dus een geweldige oppervlakte. Uiteindelijk zien we een perron opduiken met een mensenzee, wriemelende mensen die zoeken naar de juiste stopplaats van de wagons. Op de perrons zijn de nummers geschilderd van de stopplaats per wagon. Iedereen die met een reisagentschap reist wordt opgehaald door een lid van het plaatselijk agentschap. Het zal zoeken worden, niemand die weet hoe de contactpersoon er uit ziet, waar dat ze staan. Slechts één persoon valt op in deze menigte, gekleed in een lange helblauwe jurk die het midden haalt tussen moderne en traditionele kleding. Maya.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Cor stond waarschijnlijk reeds een tijdje aan de uitgang met zijn zware valiezen en is zeker als één van de eersten uitgestapt en hij wacht geduldig tot er meer ruimte komt om met de bagage verder te gaan. Nog even toch afscheid nemen van de provotnika  om dan onmiddellijk Maya te begroeten. Cor keek even de ogen uit toen ik hem nog een goed verblijf en een verdere goede reis wenste. Maya heeft ook voor een vriendin (Turo) gezorgd die ons met de wagen naar het appartement zou brengen. Turo kent geen woord Engels maar het blijkt dat ik op haar kan rekenen als ik vervoer nodig heb tijdens mijn verblijf. Het is duidelijk dat bij de aankomst van de trein en er zoveel volk op de been is, dat de parking voor het station en het daarbij horende verkeen een onmogelijke zaak lijkt. De auto van Tudo is ingesloten door een aantal andere auto’s en er blijft niets anders over dan te wachten tot de omringende auto’s zijn weggeraakt. Er wordt heel wat afgetoeterd maar dat is meer een gewoonte dan een blijk van agressie of ongeduld. Tudo weet een uitgang te vinden in de drukte en we bereiken  Maya’s appartement in een betere en rustige wijk, dicht bij enkele ambassades (Korea, Japan, Bulgarije) en niet zo ver van het echte centrum.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Ik voel me best thuis in deze ruimte maar het is veel luxueuzer dan ik verwacht heb. Er zijn geen kasten wel een TV. Het enige meubilair is een groot salonzetel in L-vorm en stevige salontafel met glazen blad. Een groot tapijt hangt aan de muur. Een wolf lijkt wel uit het grote donkere bos te springen. Tudo begint onmiddellijk met een traditioneel gerecht klaar te zetten en zo kom ik in deze gastvrije sfeer tot mezelf. Ik zet mijn rugzak in de logeerkamer waar zich alleen een droogrek bevindt en op de grond ligt een deken dat dient als strijkplank. Er zijn twee ingebouwde kasten. Maya heeft de eerste volledig leeggemaakt zodat ik daar mijn spullen kan leggen. In de tweede is haar kleding opgeborgen, allerlei andere zaken zoals een tent, een valies allerlei  + de kostuums van haar 2^de zoon die een topfunctie heeft in een telecom bedrijf. Hij kan in tijd van nood hier altijd een kostuum vinden. <o:p></o:p>

De badkamer is uitgerust met een ligbad, een lavabo en WC. Een grote wasmachine staat tegen de muur en vult de rest van de ruimte. De machine is een tweeledig onderverdeeld in wasmachine en droogzwierder. Voor de afvoer is een plaats voorzien in het midden van de vloer en meestal bedekt door een voetmatje. <o:p></o:p>

De keuken is van het open type. De tafel die de hoogte heeft van een cafetoog sluit de living af van de ingerichte keuken. Kastjes met werkblad en afwasplaats. Bovenaan kastjes voor de weinige voorraad die Maya in huis houdt en ook voor het weinige serviesmateriaal. De andere muur wordt ingenomen door een grote ijskast met diepvriesvak en een tafeltje voor een electrische kookpan of andere materiaal<o:p></o:p>

Een deur geeft uit op een klein balkon, dat volgepropt staat me ander minder te gebruiken materiaal zoals bijvoorbeeld: de winterbanden van de auto die haar zoon in gebruik heeft, een opvouwbaar tafeltje,<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Na een verfrissende douche trekken we te voet de stad in. Maya wijst me in het voorbijgaan verschillende horecazaken aan waar ik me kan tegoed doen. Het valt me op dat het telkens zaken zijn die me doen denken aan onze westerse beschaving (?). ik noem maar wat : Biergarten, Wiener keller, Bohemisch restaurant. Gelukkig geen Mac Donald gezien maar wel meerdere soortgelijke fast-food restaurants zoals Berlin Center. Dat er meer Duits klinkt dan Engels is te danken aan het feit dat Duitsland eigenlijk het enige West-Europese land is dat een ambassade heeft in Mongolië. England heeft ook een ambassade maar daar heeft Mongolië niet zo’n nauwe band mee. Frankrijk heeft een Consulaat. De Duitse ambassade behandelt de belangen van de andere West-Europese landen in Mongolië.<o:p></o:p>