Op de terugweg kijken we even rond naar toekomstige logeerplaats, om een idee te hebben. Maya zoekt immers ook wat werk in de toeristische sector. We vinden nog achter een eetgelegenheid een ger te gebruiken door toeristen, een douche is mogelijk. We lopen tussen enkele huizen door en komen in de wijk waar we verblijven. De straten zijn genummerd  als :<o:p></o:p>

Straat 1, straat 2….. straat 10. het zicht is schijnbaar hetzelfde. De houten afsluitingen domineren met hier en daar versieringen op de inrijpoort.. Boven de afsluitingen steken de daken van de huisjes uit alsook de Ger. Hier en daar is een dwarsweg, alles zanderig en overal sporen van paarden. Terug thuisgekomen spreken de Française ons aan met een voorstel om overmorgen samen een tocht van ongeveer 100km af te leggen met een busje, naar enkele kloosters, een waterval, warmwaterbron en nog een klooster gelegen in een nationaal park. Ik zeg dit toe en onze ‘huisbewaarders’ zorgen voor de organisatie.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Intussen valt de avond maar het blijft warm. We kruipen stilaan onder de dons. Rond 02h00 moet ik uit mijn bed voor een natuurlijke behoefte. Gezien het warme weer heb ik enkel een onderbroek aan. Ik steek mijn bottinnen aan mijn voeten, zonder ze vast te doen en ga buiten.<o:p></o:p>

Een heerlijk tafereel lacht me toe. Het is kompleet donker, het lijkt alsof de sterren veel dichterbij staan dan in België, schijnbaar voor het grijpen, massaal tentoongesteld als de producten van een grootwarenhuis. Daar sta ik weer even van te kijken alsof ik dit nog nooit gezien heb, me weer eens nietig voelen in mijn (bijna) blootje.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Gans gezuiverd van lichaam en geest ga ik terug slapen om ’s morgens weer vroeg op te staan. Ook Maya is vroeg wakker en we hebben al de tijd om ons klaar te maken. Blijkbaar is het jonge koppel ook wakker en er wordt ons een emmertje lauw water gegeven. Ik heb intussen aan de waterput al een paar scheppen koud water over me heen gegooid, maar het lauw water deed ook goed. Ik steek een borstel tandpasta in mijne mond  en geniet van de opkomende zon. Ik wil vroeg terug aan het klooster Eredezuu aankomen vooraleer het massatoerisme binnentuimelt met het nodige kabaal. We zijn vroeg bij de eerste, betalen een kleine som aan de ingang waarachter een grote verkoopzaal van souvenirs en dergelijke. We krijgen ook nog gratis een gids mee ééntalig Mongools. Gelukkig heb ik dus Maya. Elke tempel in Mongolië heeft zo zijn eigenheid, deze tempel is niet veel groter dan elders en ik herken al heel wat afbeeldingen uit de tempels in UB. Ook de buitenkleuren van de tempels zijn allen rood en blauw versierd. Het grote verschil hier is het ommuurde terrein met zijn specifieke torentjes alsook het groter aantal bijgebouwen. Hier hebben in vroeger tijden heel wat monniken geleefd. Alle tempels zijn terug heropgebouwd na de Russische overheersing.<o:p></o:p>

Aan deze heropbouw heeft ook Thailand zijn deel geholpen. We hebben hier toch ruim een uur vertoeft en tegen die tijd is het aanschuiven in de gebouwen. Maya en ik maken op verkenning en lopen met een grote bocht omheen het dorp om zo naar het Chinggiss Khaan  monument te gaan. Het is een heel eindje en het wordt terug snikheet. We kopen onderweg een Mongoolse ijskreem: bevroren water met een vanille of chocoladesmaak. Het smaakt wel in deze hitte. Het laatste stuk loopt vrij steil naar boven.  Het monument is rond van struktuur, twee grote muren die elk een kwart van de omtrek gebruiken. Op de buitenkant van de muur staat een weergave van het rijk van Chinggis Khaan, in de glorietijd, Van Hongarije, groot deel van Rusland en Zuid Siberië, tot aan de Stille oceaan, vervolgens, gans China, deel van Indië, Iran, Irak, Turkije. Midden in de cirkel staat een klassieke ovoo. Hier zou vroeger dus een kasteel hebben gestaan, met een prachtig uitzicht over de stad. Aan de zuidkant zie ik een wondermooie valei. Hoe droog en dor de vlakte is in de stad en noordwaarts , hoe groen is het beneden waar een brede rivier de gronden besproeit. Nochtans is de streek in de winter waarschijnlijk niet bereikbaar. De rivier zal ongetwijfeld buiten zijn zomerse oevers treden. Nu is alles vredig.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

We dalen af van het monument richting huiswaarts. We zien in de verte wel een mogelijke hindernis, een zijriviertje van de rivier die we daarnet boven zagen. We wensen toch door de grote weide te stappen om ook de verschillende kampeerplaatsen te bezoeken. Aan de oever van de rivier wordt het duidelijk dat het niet zomaar van zelf zal gaan. De oever zijn begroeid met een doornige plantensoort, die rivier ligt nog een meter beneden ons en is dieper dan we verwacht hadden. We volgen de oever tot we een oversteekplaats vinden, mogelijk daar waar enkele kinderen aan het baden zijn. Een van die gasten loopt naar de overzijde, ik kan zo de diepte schatten. Met een beetje geluk blijft mijn onderbroek droog. Dus schoenen uit en broek uit. Maya heeft een lange rok aan die ze voor en achteraan in beide handen neemt. Zij doet als eerste de oversteek en ik volg haar op de voet. Aan de overkant schuift ze even van de kant, kan zichzelf nog tegenhouden maar houdt door de plons er wel een natte slip aan over. Eens op de kant neemt zij mijn bottinnen over en ik geraak over met droge broek. Het zand brandt op de voetzolen zowel door de warmte als door de doornen. Vlug dus onze schoenen aantrekken en op weg naar de eerste Ger’s. De prijzen zijn duurder dan waar wij nu logeren, maar ze liggen dan ook bij een rivier en er is meer comfort wat door toeristen blijkbaar toch zeer gegeerd is. De 2 andere kampen hebben ongeveer dezelfde mogelijkheden en bieden dezelfde service. Zo komen we aan het laatste kamp, waarvan de installaties niet zichtbaar zijn. De naam Paradise zegt al iets. We stappen over een mooie houten brug, de relingen zijn bewerkte boomtakken, we komen binnen in een andere wereld. De eigenaar van dit Paradise zijn de ouders van de meeste bekende Mongoolse Sumo worstelaar. Die man is duidelijk rijk en boven alles verheven. We lopen eerst tussen de aangeplante bomen  tot aan een wachthuisje. Maya geeft zich uit als verantwoordelijke in een touringagentschap, wat niet helemaal gelogen is, maar ze is gewoon in de eerste plaats haar vrouwelijke nieuwsgierig.<o:p></o:p>

Een bewaker laat ons even wachten en roept via een mobile telefoon een engel uit het paradijs. Die komt er vrij vlug aan en we worden rondgeleid. Het is een paradijs voor echte rijken. Elke Ger heeft een eigen airco!!, luxe bedden, TV. Er is een luxe restaurant, sauna alles omgeven door bos. Om dit bos te kunnen aanleggen zijn tonnen zand aangevoerd geworden waarop de bomen kunnen groeien. We zien een 50-tal tenten. Tsjonge tsjonge, bespaar me deze vorm van reizen.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Onze nieuwsgierigheid is in ieder geval bevredigd en we kruisen de weide richting onze woning. We steken de weg over die verder het binnenland intrekt richting Tsetserleg. Het is eigenlijk een dam, gebouwd met zand en keien, die de stad moet beschermen tegen het water. <o:p></o:p>

Na het eten maak ik nog een flinke avondwandeling en Maya gaat even op internet naar haar e-mails kijken. Tegen 22h00 ga ik slapen, ik maak nog een afspraak met de sterren maar die valt letterlijk in het water.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

’s Morgens is het opnieuw mooi weer. We zijn vroeg op wandel. Hoe Maya het weet, daar kom ik niet achter, maar we gaan bijna recht naar een verkoopplaats van airac (paardenmelk).<o:p></o:p>

Een vrachtwagen staat daar klaar. Een vrouw koopt de paardenmelk op van diverse boeren. Zij neemt een grote kop en vult die met airac een geeft die aan mij. Het is zurig, maar ik drink toch de tas uit. Het is voedzaam maar de smaak moet ik toch gewoon worden.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Vandaag zouden we onze tocht met een busje maken. De jonge vrouw des huizes zal gids spelen. Ze hebben een chauffeur aangezocht om te rijden. Om te beginnen rijden we naar het dichtstbijzijnde tankstation en delen de prijs van de tankbeurt. Er is ook een prijs afgesproken voor het gidsen en waar we allemaal naartoe zouden gaan. Zoals reeds vroeger aangehaald : klooster, waterval, warme bronnen, nationaal park met  klooster. Het lijkt me een toffe kerel.<o:p></o:p>

We nemen de richting naar het zuiden. De weg is niet goed maar dat zijn we intussen wel gewoon. <o:p></o:p>

Even buiten Harcorin staan we voor een slagboom. Toeristen moeten betalen, behalve als ze begeleid zijn door een gids en rijden in een toeristenbusje. Zo we mogen vrij door en dat is dan weer een geruststelling. Wat de weg zelf betreft, die is zoals elke weg in Mongolië, dus onbestaande. De omgeving is gewoon prachtig. In deze streek is er toch ook meer afwisseling van vlakten en grote heuvels en bomen. Een echt bos zou ik het nog niet durven noemen. Uiteraard komen we paardenkudden tegen, ook koeien en jakken. Heuvel op, heuvel af, riviertjes oversteken, het vraagt heel wat stuurmanskunst van de chauffeur. Soms stopt hij om te kijken hoe het riviertje best genomen wordt. Dikwijls zitten de paarden en koeien ook in het water of tegen de oever zodat een luid getoeter de weg moet vrijmaken.  Uiteindelijk komen we rond 10h00 aan bij het eerste klooster. De poort is zelfs nog gesloten, maar het duurt niet lang. Het klassieke patroon zonder specifieke andere kenmerken. Duidelijker is misschien de woonst van de monniken, die hier is opengesteld. Het belangrijkste evenement is wel degelijk dat de nieuwe dag werd ingeblazen van op een houten toren door 2 jonge monniken met een speciaal instrument. De klank lijkt een beetje op een alpenhoorn maar heeft de grootte van een trompet. Doordringend galmen de tonen over de vlakte, waar buiten de aanpalende nederzetting geen mens te zien is. Ik hou het na een kwartier voor bekeken en hou rekening met de tijd die we nodig zullen hebben om de rest te bekijken. De drie Françaises (allen ruime 30tigers) kunnen hun geluk niet op. Voor hen is het de hemel, het eerste klooster dat ze zien in Mongolië. Ze maken met hun drieën elk foto’s en heel wat dezelfde, nochtans zijn het collega’s en vriendinnen die gemakkelijk kunnen uitwisselen. Ze nemen behoorlijk de tijd voor hun foto’s, enigszins begrijpelijk omdat ze pas in Mongolië zijn aangekomen. De gids wordt toch enigszins ongerust en ik besluit de Françaises even op de tijd te wijzen.100km in deze omgeving is minstens 4 uren rijden. Ruim een half uur later rijden we naar het volgende evenement, de waterval. Na een half uurtje vooral stijgend weg stoppen we nog even voor het  uitzicht, adembenemend van vlakte en gevuld met verschillende kudden, koeien, paarden, schapen en geiten. Niet te lang, maar de Françaises blijven met zijn drieën beelden maken.<o:p></o:p>

Een kwartier later hebben ze ‘iets gezien’ en vragen de chauffeur om te stoppen. De brave man doet dit in al zijn onderdanigheid voor zijn toeristen. Wat hebben onze vriendinnen boven op de heuvel gezien : een helikopter. Onze zuidelijke vriendinnen stuiven de bus uit en klimmen naar boven, fototoestel in de hand. Ik kijk even naar onze gids die wat bedenkelijk kijkt, maar goed zij heeft met hen afgesproken als ze iets speciaal zien, dat ze mogen vragen om te stoppen. Ben ook even naar boven geklauterd, de omgeving eens bekeken  en terug afgedaald. Boven op de heuvel bleek een club polospelers te zijn aangekomen om wat te trainen. Ongetwijfeld zijn er weer vele foto’s in de archieven geraakt. Na nog een halfuurtje rijden komen we aan de waterval. We hoeven een eindje te wandelen.  De rivier ligt in een vrij diepe kloof naar Mongoolse normen (<st1:metricconverter w:st="on" ProductID="20 meter">20 meter</st1:metricconverter>). Het is vrij steil naar beneden langs de graniet wand en onze vrouwelijke gids gaat voorop. Eens beneden is het vrij vlak langs de boord van de snelstromende rivier. We bereiken het uiteinde van de kloof waar de waterval zich naar benedenstort. Een mooie plaats waar lokale mensen graag naar toe komen om af te koelen en zelfs te zwemmen. Tijd genoeg om foto’s te trekken en de gids wijst dat het tijd is om op te stappen. Het is wel een natuurlijk schouwspel waar je urenlang kan van genieten, maar er staan nog punten op het programma. Er is geen sprake van stress maar op die manier komen we niet rond. Aangezien de Françaises nog niet van plan zijn om direct te volgen hebben we boven genoeg gelegenheid om in een lokale Ger binnen te stappen bij een kennis van de chauffeur. Onmiddellijk wordt ons eten aangeboden en paardenmelk of thee. Om te eten krijgen we een scherp mes in handen en kunnen we kiezen uit een grote kookpot : lever, hart, worsten, vlees, ribben, uiteraard gekookt. Ik heb mijn best gedaan evenals de chauffeur, Maya en de gids. Er staat in de buurt een winkeltje en ik ga een flesje water kopen voor onderweg.<o:p></o:p>

Natuurlijk ziet de verkoopster onmiddellijk dat ik een  vreemdeling ben en vraagt voor één flesje 10.000 Tugruc, daar waar het in UB 250 Tugruc kost. Ik probeer haar dat wijs te maken, maar ze verstaat blijkbaar geen woord. Dus ik zet het flesje terug op zijn plaats en verdwijn.<o:p></o:p>

Ik geef het geld aan Maya die het flesje gaat halen voor 250 Tugruc. Zij heeft het meisje ook wijsgemaakt om niet te overdrijven. Intussen zijn de Françaises ook aangekomen en in plaats om deze gelegenheid te benutten om een traditionele Ger van binnen te bekijken en een hapje te eten, blijven ze buiten naar al die paarden en koeien te kijken en foto’s te maken. Zij hebben niet begrepen dat ze daardoor weinig respect hebben getoond voor de locale mens en zijn gastvrijheid.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

De volgende plaats is niet zover verwijderd van de waterval. Een kwartiertje later stappen we uit om naar de warmwaterbronnen te kijken. Even oppassen voor mogelijke slangen en die zijn er wel daar we enkele gedroogde exemplaren hebben zien liggen. Het is slechts 5 minuten wandelen, het water is inderdaad warm, spectaculair is het niet als je IJsland hebt gezien. In een houten hut die daar gebouwd is staat gewoon een ijzeren ligbad vol warm water. Het loopt er langs de ene kant in en dan weer buiten. Leuk toch, voor een foto!<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Nu nog een uurtje rijden, het zal spannend worden om tijdig aan de ingang van het Nationaal park te komen. De chauffeur steekt een sigaret op, de eerste die hij rookt sinds vanmorgen. Onmiddellijk volgt een Parijse reactie, en hij smijt de sigaret weg. Na 18h uur wordt het park afgesloten. Indien binnen kan je ook langs andere wegen terug buiten. Het bewuste klooster ligt in het park boven op een heuvel, waar je niet met de auto bij kan. Vanaf de weg is het twee uur klimmen wordt gezegd. De meisjes hebben al heel wat tijd gebruikt en de chauffeur moet wel wat meer snelheid halen. Daarop reageren de Françaises natuurlijk ook. Het is beloofd en de gids moet zijn beloftes houden, maar waarom opeens snel, snel…? Ik probeer simpel uit te leggen dat ze al heel veel tijd gebruikt hebben. Maar het is vakantie toch en de gids heeft vanmorgen gezegd dat we tijd kregen. Na heel wat schudden komen we op de weg die naar het Nationaal park leidt. Het is 18h02 de bareel is gesloten. De wachters wonen daar en er loopt nog wat volk rond, waarschijnlijk locale bevolking.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

De wachter weigert de bareel te openen. Hij  wijst naar het reglement. Hoopt hij wat geld te krijgen voor de overtreding en het omzeilen van de regels? Noch de chauffeur noch de gids reageren. Ik ook niet. De Françaises worden woest en dreigen de gids dat ze haar niet zullen betalen. Beloofd is beloofd. Ik wijs hen er toch nog eens op dat zij bij elke gelegenheid teveel tijd hebben gebruikt. Zelfs als we nog het klooster zouden kunnen bereiken na 2 uur klimmen, tijd nemen om te kijken, minstens 1h30 om terug aan de auto te komen, dan nog één uur rijden tot thuis, dan zou het donker zijn. Enfin, de wachter beweegt geen vin, ik ga naast de chauffeur zitten en probeer met hem te praten over de tijdsduur en dat hij niet voor donker zou thuis komen. Hij kent geen Engels, maar begrijpt toch min of meer wat ik bedoel. De gids is door de dreiging totaal aangeslagen en kom naast mij en Maya zitten. We zien een auto naderen vanuit het Nationaal park, die mag natuurlijk buiten en de wachter opent de bareel en laat de bareel ook geopend staan. De Françaises springen als gekken in de bus en doen teken om te vertrekken. Wij stappen ook in. De chauffeur vertrekt in de richting van de bareel en maakt dan ineens een bocht van 360 graden terug de andere richting uit om naar huis te rijden. Het is een hele omweg natuurlijk, die tijd en benzine zal vragen.<o:p></o:p>

Kan je het kabaal voorstellen dat er op volgt. Maya en ik zitten in het getier dat niet direct te stoppen is, maar waar ze zich zullen moeten bij neerleggen. Iets later probeer ik hen uit te leggen dat we anders niet voor donker kunnen thuis zijn. Het is intussen ruim18h30 geworden. Het helpt niet veel en ze blijven maar discuteren onder hun drietjes, de wraak zou zoet zijn.<o:p></o:p>

Ik hoor de chauffeur en de gids nog overleggen welke weg ze nu best zouden nemen. Ze bekijken de kaarten even. De chauffeur volgt de aanwijzingen die hij van de gids krijgt. Na een half uur zien we terug wat menselijke beweging op de weg. 3 jeeps die waarschijnlijk zijn gestopt omdat één ervan platte band heeft. Onze chauffeur stopt ook en vraagt naar het probleem. De vervangwielen zijn van een andere grootte en model en kunnen niet gebruikt worden. Onze man haalt het reservewiel van zijn dak en helpt hen verder. Zij besluiten om verder samen te reizen. Mekaar helpen is alvast een regel in dit land, een misdaad als men het niet doet. <o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Tijdens heel deze hulpoperatie zijn de meisjes niet uit de auto gestapt. Niet veel later zien we 4 ruiters te paard. De gids, een Mongool en 3 Franse toeristen. Het kan niet waar zijn. Als alles naar wens is rijdt onze man gewoon door, zonder de kans te geven aan zijn passagiers om een praatje te maken. Ze zouden heel de karavaan ophouden.  Even later op een betere stuk weg besluit onze chauffeur even zijn rijkunsten wat overdreven te showen, niet alleen in snelheid maar ook in behendigheid bij het doorsteken van riviertjes en kleine hellingen. Opnieuw getier achter ons en ik moet ze ditmaal gelijk geven. De gids is trouwens zwanger en moet geen onnodig risico lijden. Hij beseft het zelf ook vlug, maar daarmee is de furie weer even aangewakkerd. Het weer is omgeslagen en het begint hard te regenen. Ik voel en hoor een zekere ongerustheid in de stem van de gids. Ik weet nog niet waarom, maar dat zal wel duidelijk worden. Het is intussen 20h30 geworden. In een gezapig tempo en met voldoende afstand rijdt de autokaravaan verder langs niet echt gebaande wegen, soms echt dwars door vlakte mogelijk om tijd te winnen. De laatste uitdaging. We rijden al een tijdje in de vlakte langs de rivier die achter het Chinggis Khaan monument in  Harcorin stroomt.  We moeten de stroom doorsteken, er is geen brug  en de rivier is duidelijk gezwollen door de regen. Het is niet zomaar een riviertje maar een brede stroom met duidelijk hoger debiet. Er is geen andere weg, we moeten erdoor. Wij gaan als eerste, de anderen wachten op hun beurt.  Door de sterke stroming van het water zie ik dat we iets te ver afwijken en de aankomstplaats zouden missen. We liggen iets te diep op de stroom en doordat de chauffeur even zijn richting aanpast slaat het water in zijn motor, die de pijp aan maarten geeft. Wij zijn amper <st1:metricconverter w:st="on" ProductID="10 meter">10 meter</st1:metricconverter> van de oever. Gelukkig is zo’n Russisch busje vrij hoog van bouw boven de as. Het water komt juist door de deuren binnengesijpeld. We staan stil. Er is geen vorm van paniek bij de chauffeur of bij de gids. Enkel ons Frans trio slaat even tilt en willen eruit. Ik leg hen uit dat ze dat juist NIET moeten doen. Ik kan hen overreden om gewoon te blijven zitten. De chauffeur kan langs binnen in zijn motor kijken en ziet de stroming van het water. Hij schakelt de motor uit en wacht…; De tweede jeep komt eraan en passeert ons en stopt aan de overzijde. Dan volgt de tweede en de derde. Zij hebben onze bus gebruikt als signaal en aldus gebruikt gemaakt van de verminderde stroming om de overzijde te geraken. Er wordt nog wat over en weer gepraat tussen de verschillende chauffeurs, maar de onze blijft kalm, kijk nog eens naar zijn motor, tovert een droge vod onder zijn stoel vandaan en droogt de motor zo goed als het kan. Nadien neemt hij een fles uit zijn gereedschapskist, giet de inhoud in de motor, schakelt…, de motor draait en we zijn aan de overzijde. Nadien komen we zonder ongelukken of verdere tegenslag thuis. Het begint donker te worden maar het is voor mij althans een prachtige dag. Aangezien we morgen terug naar UB willen vertrekken engageren we de chauffeur voor morgenvoormiddag aan de prijs van een publieke bus. We zullen zeker niet alleen zijn. Hij zal ons met bagage komen afhalen.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Terug thuis blijft het gekrakeel van de Françaises voortduren. Nu komt de man er bij en ik zie dat geen van beiden enige ervaring hebben met dit soort toeristen. Ze zitten beide te neer geslagen in hun huisje, Maya probeert hun wat te troosten. Ik kom bij hen en geef hen informatie voor de toekomst. Ze moeten nooit iets beloven. In zo’n land weet je nooit wanneer men aankomt of wat de moeilijkheden onderweg zijn. Een andere regel is : de toeristen niet vrij laten, zij moeten de gids volgen, met of tegen hun goesting. De gids heeft de leiding. Het is inderdaad zo dat dit hun eerste maal is dat ze zoiets organiseren. Ik zeg dat ikzelf met de vrouwen nog eens ga praten over de betaling. <o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Deze drie nemen dat me bijna kwalijk, ze laten niet met zich sollen. Ik vraag hun om even te overwegen over de waarde van datgene wat ze gezien hebben en wat er misgelopen is. De manier hoe zij leven en de manier hoe men hier in Mongolië leeft. <o:p></o:p>

’s Morgens hebben ze de som volledig betaald volgens overeenkomst en de gids nodigt Maya en mij uit in hun huis om wat te praten. Zij zijn dankbaar en geven ons nog wat te eten. Ze vragen nog even wat praktische punten, bv over de dollar. Ik heb al meermaals ervaren dat men in Mongolië moeilijkheden heeft met de wisselkoersen.  Voor de huur van de Ger steken ze hun hand op en zeggen dollar. De gemiddelde toerist verstaat dat als 5000 Tugruc. 5usd is 6400 T.<o:p></o:p>

Het is dus een degelijk verschil. Aangezien er geen facturen en dergelijke nodig zijn in Mongolië is er geen geschreven overeenkomst. Ik wijs hen erop dat om discussies te voorkomen ze heel duidelijk moeten zijn. Dus vragen ze beter 6400T  of  5 dollar en vragen een bevestiging van de toerist dat hij het goed begrepen heeft. Intussen hebben de Française het domein verlaten.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

We wachten op onze chauffeur maar dat kan nog enkele uurtjes duren. Zo we wandelen nog even de stad in. In de hoofdstraat is er weer wat beroering. Een jong vrouwelijke toerist vraagt info aan de chauffeur van een busje, maar die kan blijkbaar niet helpen of niet verstaan wat zij wil. Maya is weer de reddende engel. De vrouw is een Française, die voor 15 dagen te paard wil rondtrekken, alleen en met heel weinig Engels, geen Mongools, geen Russisch. Maya zegt dat ze mogelijk een oplossing heeft en ik begrijp direct wat ze wil zeggen. Dus ik vraag in het Frans of ze met ons mee wil gaan, voor overnachting en mogelijkheid om dat paard te organiseren.<o:p></o:p>

Ze is gewoon in de wolken en we gaan terug naar het koppel. Elke Mongool heeft immers een paard of kan dat toch organiseren. Maya legt het jonge koppel uit wat de bedoeling is. Maar het is onmogelijk om haar met een paard alleen te laten wegrijden. Die verantwoordelijkheid nemen ze niet (en wordt door niemand geaccepteerd, weet ik uit eigen bronnen). Zo gaat de vrouw uiteindelijk akkoord met het gezelschap van de man en 2 paarden aan een redelijke prijs. Het is wel meer dan haar budget toelaat, maar ze kan nog met haar visa kaart geld afhalen aan het postkantoor. Ze voelt zich in de hemel in de Ger die ze voor zich alleen heeft en is Maya dankbaar voor de hulp. Maya stelt haar nog voor om, eens terug in UB, haar te contacteren om het appartement te gebruiken, ik ben dan al vertrokken.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Maar zover zijn we nu nog niet. Onze chauffeur komt aangereden we nemen afscheid van het koppel en de Française. Het is al tegen de middag aan en zullen waarschijnlijk UB niet halen voor het donker wordt. Zo is het inderdaad. De man zet wel iedereen persoonlijk thuis af, en zo doet hij dat ook bij mij. Ik vraag Maya om hem even aan de klap te houden, en haal uit het appartement 2 pakjes cigarillo’s uit België die hij in dank aanvaardt.<o:p></o:p>