Een op en top menselijke ontmoeting: Familiefeest

Het was me al wat opgevallen dat in Reykholt de begroeiing al wat hoger was dan op andere plaatsen. De bomen, vooral berken, zijn ongeveer anderhalve meter hoog. Zo komen we aan het grapje over IJsland: Als je verloren loopt in de bossen op IJsland, moet je gewoon ‘rechtstaan…. zien’. Ik ben dus op weg richting Husafell, het bosrijkste gebied van IJsland. De bomen groeien er soms tot 2 meter. Ik volg de rivier Hvita. De weg is eigenlijk nooit eentonig. Ik passeer wel ruwe lavavelden en dat brengt me in herinnering dat ik stilaan naar een gebied met hoge bergen ga, waar gletsjers de omgeving domineren: De Eiriksjökull, de Langjökull, Porisjökull en OK. (kort en bondig) ik heb geen verklaring voor deze korte naam.

Onderweg kom ik langs Hraunfossar met zijn eigenaardigheidje. Deze waterval spreidt zich over ongeveer 1km breedte en loopt 42km lang onder een lavagebied door, vooraleer het in de Hvita valt.

Ik zou dus kunnen spreken over een waterval zonder zichtbare rivier. Verder stroomopwaarts kom ik aan Bjarnafoss. (Bjarn = kind). De legende verhaalt dat tijdens de kerstnacht, de ouders van het dorp gezamenlijk kerstnacht zouden vieren in een naburig dorp. De kinderen wilden echter niet alleen blijven en volgden op afstand hun ouders. Bij het terugkeren vonden de ouders de voetsporen van hun kinderen, die aan het bruggetje over de waterval ophielden. De vader zou nadien de brug  afgebroken hebben om te voorkomen dat kinderen zich nog op de smalle brug zouden kunnen begeven…

Uiteindelijk kom ik in Husafell, een toeristisch gebied met chalets tussen de berkenbossen. Het is dus niks voor mij. Aan de horizon rijzen de gletsjers OK en Eiriksjökull als vertegenwoordigers van de het wilde, het desolate, tegenover het luxueuse toeristische Husafell met zijn berkenbossen, sauna’s en solarium. Ik besluit om verder te trekken naar Kaldidalur (Het koude dal), maar om een of andere reden, beslis ik af te wijken en de richting Surtshellir te nemen, waar de grootste en mooiste lavagrot zou zijn. Het wordt wel stilaan avond en de toppen van de gletsjers kleuren rood. De lavagrot is waarschijnlijk niet meer open rond deze tijd. Ik zie in de verte een boerderij staan. Ik beslis om daarheen te gaan, toch nog enkele km wandelen. De weg loopt verrassend nog naast een steile bergrand om in het dal de Hvita terug over te steken. Een uitgestrekt dal wordt voor mijn ogen open geplooid. De beide bergruggen die het dal omlijnen, spreiden zich aan de horizon en de late zon verwarmt het hele dal. Het is nog wat klimwerk, vooraleer ik de boerderij bereik. Het plaatsje noemt Porvaldstadir. Ik krijg een klein huisje tot mijn beschikking om de nacht door te brengen. Een stapelbed in de lage ruimte. Een kleine tafel, een lavabo en een toilet. Ik kan amper bewegen in deze ruimte van 3x3 meter, maar meer had ik eigenlijk niet nodig. Er staan nog enkele andere huisjes, maar ik ben blijkbaar alleen.Ik heb mijn rugzak afgegooid en ga nog even ‘onbelast’ wandelen. Mijn GSM heeft geen ontvangst, op deze plaats. Maar in het dal kon ik wel de nodige berichtjes versturen: ‘Ok, ik leef nog’. Bij mijn terugkomst hoor ik spelende kinderen in de jacuzzi, die in openlucht staat. Ik spreek hen aan, ze amuseren zich geweldig. Hun ouders zijn de auto aan het uitladen in het huisje naast mij. Ik heb me even te rusten gelegd.

Er wordt op mijn deur geklopt. ‘we nodigen je uit op ons familiefeest’. Ik ben even verbaasd. Natuurlijk zeg ik ja, gewoon instinctief. Ik weet alleen niet hoe het komt dat ik niets heb gehoord van de aankomst van de aanwezigen. Men had intussen alle vlees op de barbecue gelegd, en een zaaltje in orde gebracht. Het zaaltje geeft ruimte aan een lange tafel voor een 10tal personen en er is nog een klein verhoogd open kamertje, waar de 2 aanwezig kinderen hun gang kunnen gaan.

De aanwezigen bestaan uit een IJslandse moeder van iets oudere leeftijd dan ikzelf; haar kinderen en schoonkinderen. Haar 2 zonen zijn gehuwd, de oudste met een Engelse, de tweede met een Franse. Haar dochter huwde een Koreaanse Duitser. Het is dus een internationaal gezelschap temeer daar ik als Belg, ook elke taal kan verstaan. Het wordt een schitterende avond; vragen vliegen over en weer, alsook de vertellingen; De hoofdtaal was Engels. Ik heb me mateloos vrij gevoeld.

De familie komt elke zes maanden bijeen, het zijn ook de enige keren dat ze elkaar ontmoeten; en ze komen samen telkens op een andere plaats in de wereld. Uiteraard waren England, Frankrijk en Duitsland al aan de beurt geweest, maar ook Brazilië, Argentinië, Zweden, Zwitserland….. Het was een rijke vangst aan ervaringen.

Vroeg in de ochtend vertrek ik al van de boerderij om mijn eerste wandeling te doen langs de oevers van de Hvita. Het is een prachtige brede rivier, met een overvloed aan vis; De rivier is dus wel gekend als visgebied. De vergunning is wel duur. Maar gesprekken leverde op dat de Ijslanders hier met auto en diepvries komen vissen, en ’s avonds met volle bak terug naar Reykjavik huiswaarts keren. Als afsluiter van het familiefeestje zouden we nog samen een lavagrot bezoeken. Het is niet Surtshellir, maar een meer nabij gelegen grot. Met een wagen rijden we er samen naartoe. Moeder en kleinkinderen blijven achter. Eén van hen kent blijkbaar de weg en heeft een sleutel opgehaald. We dalen af in een vrij diepe open put, om naar de ingang te gaan. Eigenlijk is de bovengrondse ingang een machtig gewelf. Het deurtje daartegen is meer een kruipgat. Het is een wringen met de supplementaire moeilijkheid, dat onze voeten geen vat hebben op het ondergrondse ijs. We hebben dus allemaal van in het begin al een natte broek. Na de vrij korte ijsgang komen we opnieuw in een gewelf en onze begeleider toont de lava stalactieten en stalagmieten. Onze lampen kunnen amper genoeg licht brengen om alles duidelijk te zien. Ruim een uur hebben we rondgelopen en genoten van deze aparte ervaring. We werden er allemaal wel stil van.

Terug op de boerderij nemen we hartelijk afscheid van elkaar, met de wetenschap dat we elkaar nooit meer zouden terugzien.