Geysir

Ik schrijf nu 2000

Het is nog steeds warm In ijsland, ongeveer 25°C, te warm om te stappen eigenlijk. In de late namiddag vertrek ik van Laugarvatn, het wordt koeler en dus eenvoudiger. De weg wordt ook minder druk. Ik heb veel bussen zien passeren tijdens mijn rustpauze; een teken dat er althans toeristisch gezien een topper komt. Ik denk dat ik nog een 20 km te stappen heb, deze avond. Dat lukt wel, ik heb mijn bevoorrading en rusten kan ik altijd nog in deze beperkte oneindigheid. De weg loopt langzaam naar omhoog want het hooggebergte is niet ver. Eigenlijk ben ik bezig de parallelweg van de Kaldidalur te beklimmen. Heb mijn ogen even dicht gedaan achter een rotsblok en uit de wind, mijn slaapzak is warm genoeg.

In de verte zie ik reeds de rook, maar het is nog enkele kilometers. Een veld van geysirs is gemakkelijk bereikbaar naast de weg. Of beter gezegd: de weg is aangelegd vlak bij de geysirs. Een hotel met restaurant is, economisch en commercieel, in de nabijheid neergeplant alsook een cafetaria en winkel voor de dagjestoerist, zoals ik. Ik heb veel lust om voor eenmalig gebruik een klein pannetje te kopen en twee eitjes. Je kan je afvragen waarom.

De geysirs hebben kokend water. Op sommige plaatsen borrelt het water op kooktemperatuur juist boven het aardoppervlak. Zolang je niet met je voeten voorbij de koordlijn komt en je arm lang genoeg is, je daarbovenop nog het geduld hebt om die steel constant op het borrelende water te houden, dan kan je een eitje koken of bakken. Een beetje verder schiet de ‘Strokkur’ om de haverklap (zijnde 3 minuten ongeveer), zijn waterstraal een 20 à 30 meter de lucht in. Als fijne druppels komt alles terug naar beneden in parapluvorm naargelang de wind staat. Opgepast wel, als je te dicht staat (binnen de omheining) kun je je huid verbranden.100 meter verder vind je de slapende grote geysir. In zijn gezonde tijd stuurde hij het water 60 tot 80 meter de hoogte in. Deze geysir(=spuiter) zou ontstaan zijn in de 13^e eeuw, bij één van de veelvuldige aardschokken. Sinds 1928 is hij niet meer actief op een natuurlijke wijze; Soms werd hij opgestookt met zeep, maar dat werd uiteindelijk verboden, en terecht. Het is echt zalig om in de omgeving nog wat rond te wandelen en telkens geboeid te kijken bij elke uitspatting van de Strokkur (vertaald als karnton). Hoe dan ook de naam doet er niet toe, dat dient maar om wetenschappelijk te weten waarover men spreekt.