De autoloze dag

In het jaar 2000 was ik niet in Hveravellir geweest. Op mijn trip naar Gulfoss had ik een zijweg gezien. Een pijl wees naar een boerderij en overnachting. Waar je kunt slapen daar is ook iets te eten, dacht ik. Ruim een kilometer verder zie ik een boerderij. Een schoon opgeknapte zaak, ik bestel me een ontbijt. Het is intussen toch een uur of 10. Er is weinig volk maar het is best gezellig. Ik doe een praatje met het meisje dat mijn tafel bedient. Zij blijkt een Nederlandse te zijn, en het zal niet de laatste Nederlandse zijn op mijn eerste trip door IJsland. Zij komt hier gewoon wat bijverdienen via een interim kantoor. Op eenvoudige vraag, mag ik in plaats van door de weg, door hun weiden gaan. Ik passeer wat velden en paarden, wilde bloemen en ruik de frisse natuur zonder enige last van auto’s. Ginds ver, ja daar moet ergens een weg zijn, want een miniatuur vervoermiddel kruist daar het veld. Alles valt in het niet tegen de aan de oostkant heersende Hekla. Ik ben nu al tevreden met het zicht en ik zou wel de tijd willen nemen om deze te beklimmen. Maar ik moet een keuze maken. Dit eerste jaar is slechts een kennismaking. Ik kijk wel hoever ik kom. De Hekla steekt met zijn 1491meter wel ver boven de vlakte uit, maar de afstand bedraagt naar schatting in vogelvlucht een 80km. Ik zit zelf nog op een hoogte van ongeveer 600m boven de zeespiegel. De weg daalt langzaam en gaat op in het landschap; Na een uur ongeveer kruis ik de beruchte weg. De warmte is fel, een ongekende warmte voor IJsland. De temperatuur loopt op tot 33°C. Een beetje teveel van het goede. Het miezerige weer van hedenmorgen bij Gulfos is totaal omgedraaid. De zon priemt in mijn gezicht. Ik volg nu een zandweg en kruis de rivier, die zich gevormd heeft vanuit de Gulfoss.  De rivier zelf doet het ook rustig aan. Op deze plaats is het geen wild waterrivier maar een kalm stromende en bredere rivier.

Ik kruip even onder een bruggetje waar de schaduw niet echt koeling brengt, maar me wel beschermt tegen de zon. Ik krijg dan ook wel de vliegen gratis. De zandweg lijkt eindeloos, wordt even heuvelachtig. Ik kom geen wegen meer tegen, geen nederzettingen, geen auto’s. Tegen de avond pas bereik ik een dorpje Reykholt genoemd(een ander Reykholt, dan datgene wat ik reeds beschreven heb). Het was een prachtige dag, warm en zwaar vanwege mijn rugzak. Geen spectaculaire dingen. Of toch? Even voor Reykholt zijn er wegenwerken bezig.  Ik bekijk de situatie en vraag om wat inlichtingen. Door de grote aardbeving van mei(?) 2000 had een aardschok een diepe scheur gemaakt in het wegdek en ook in de velden. De man wees naar het huis aan de overkant van de weg. Het was alsof de vloer doormidden was gezaagd. Ik loop toch nog verder richting Selfoss. Een Engels koppel zorgt ervoor dat ik ‘s morgens tijdig de bushalte bereik.