Volgende morgen, vrij vroeg vertrek ik opnieuw dezelfde weg terug en kom met de veer zonder moeilijkheden naar de overkant. Ik ga nu terug Noordoostwaarts, dus met de zon op mijn snoet, richting beginpunt, Camping Lemmenjoki. Het bos is zoals gewoonlijk stil, met boomstammen in allerlei bochten gewrongen, afgebroken, doods. De natuur kan toch prachtige beelden creëren van dode takken en stronken, olifanten, slangen, allemaal sculpturen die in een modern museum zouden passen, maar laat ze maar hier staan, in hun volle schoonheid zonder wereldlijke waarde maar toch zo waardevol. Op een bepaald ogenblik is mijn concentratie al rondkijkend wel even weg en een uitstekende boomwortel    verspert me (pootjelappend??)de weg en doet me voorover vallen. Door mijn instinctieve(?) reactie val ik echter op mijn beschermende rugzak. Door het hellend vlak val een beetje schuin en raakt mijn linkeroor een steen. Het bloedt een beetje. Ter plaatse wat opgelapt en dan weer geconcentreerd verder stappen. Misschien door de teruggevonden concentratie zie ik na enkele kilometers de kers op de taart. Eerlijk gezegd, de wolf heeft mij eerder gezien. Op een honderd meter staat hij daar, met zijn staart naar mij toe, maar ook zijn ogen kijken mij aan. Hij moet me minstens al lang hebben horen komen. Een mens maakt immers altijd lawaai, ook als je alleen bent. De tik van je stok, het schuiven en trekken van je rugzak bij elke stap, het wrijven van je broekspijpen, je stap zelf, op een harde of zachte grond. Hij had me gezien en met mijn wetenschap over gevaarlijke dieren in mijn hoofd, loop ik behoedzaam door, kijkend en wachtend op zijn reactie. Waarschijnlijk vroeg hij zich af: ‘wat doet die Congolese bosaap hier?’ Hij zet zijn weg voort, kijkt nog eenmaal om en verdwijnt dan. Ongeveer 1 km later, kom ik weer bij een rustplek en heb daar lang genoeg gewacht om mezelf terug de rust te gunnen na die spannende ontmoeting. Nadien nog mooie ontmoetingen met een soort fazant die ogenschijnlijk een paringsdans voor mij opent, maar het zal wel haar manier zijn om me weg te lokken van het nest.

Enkele dagen later vertelt een vrouwelijke veterinaire mij, dat, boven de poolcirkel, de laatste 20 jaar geen mens meer is aangevallen door een wolf of een beer, wat mijn weten bevestigde.

Teruggekomen in Camping Lemmenjoki, besluit ik ook daar mijn tijd te verdoen, een wandeling; een goede douche te nemen, dat is naar westelijke gewoonten, meer dan noodzakelijk. Ik heb mijn oor even laten nakijken door iemand van de camping, maar alles prima. Ok, het bloed is weggewassen, de muggen uit mijn oor gepeuterd, jeukende steken uitgeknepen. Ziezo, ik ben ogenschijnlijk terug een normale mens. Ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn GSM terug op te laden, maar door een of andere toverij, doet mijn kabeltje het niet meer en dus zit ik met mijn veiligheidsprobleem. (Ik had altijd voldoende bereik gehad, ook midden in de bossen). Dat probleem moest ik toch op een of andere manier oplossen. Dus vertrek ik ‘s anderendaags naar Kittila.

Op weg, heel vroeg in de morgen, ontbijten kon niet voor 9h op de camping, dus rugzaketen was noodzaak. 10 km de weg terug kom ik op het kruispunt van Menesjärvi, zuidwaarts de grote baan naar Kittila. Ik weet dat hier per dag zeker een auto of twintig zou kunnen voorbijrijden, dus begin ik aan mijn 160km lange tocht, te voet of totdat mijn duim de aandacht van mijn aanwezigheid kon overbrengen op een nietsvermoedende automobilist.

Na een vijftal km is het al zover, de ongelukkige had vroeg moeten opstaan. Hij is ingenieur electronica en de GSM-mast van Levi in Sirkka heeft het begeven, en hij zou nadien doorrijden naar Kittila. Levi, is een 500m hoge heuvel, vrijwel alleenstaand, met een prachtig uitzicht over de streek. De antennemast steekt nog hoog boven de berg uit en is te zien vanuit Kittila 20km verder. Levi duikt nog op verder in mijn verhaal bij de oversteek van Pallastunturi(=grote heuvels). Levi is dan ook een ski-paradijs voor de omgeving, druk bezocht in de winter.      Kort na de middag kom ik dus aan in Kittila, ik offreer de man iets te drinken, hij twijfelt even, maar hij heeft nog werk te doen een 50km verderop en dan nog eens de weg terug naar Inari. Zo ongeveer 2 maal een half uur werken en zes tot zeven uur in de wagen in een vrij verlaten streek. In heel Finland wonen zo ongeveer 5 miljoen Finnen plus 1 miljoen buitenlanders, die daar van alles komen zoeken. Iets meer dan één miljoen woont in Helsinki, 3 miljoen verspreid over de zuidelijke streken; De rest in een bijna stedenloos landschap, met Hetta, Muonio,Kolari en Kittila als uitschieters van misschien honderdduizend inwoners.

Het toeval wil, of is het geen toeval, dat het de volgende dag in Kittila een hoogfeest is. met een soort regionale jaarmarkt; De wijde regio is aanwezig met kraampjes, sommigen vrij traditioneel, qua gerechten en kleding die ze aanbieden. En ’s avonds een danspartij. Het is althans als dans begonnen, maar bij sluitingstijd rond 02h in de morgen is braspartij een betere benaming. In de loop van de dag heb ik een nieuwe kabel kunnen kopen en eens buiten de stad de natuur en de Ouanasjoki langs gewandeld, vissersparadijs voor de inwoners. Er is zelfs een echt strand aan de rivier, maar gelukkig zonder al te veel confort.

Mijn plan is om de terugweg (richting Enontekio) een stuk met de bus te doen, maar de duivel (of was het een engelbewaarder) komt er weer tussen. De bus is niet op de afgesproken tijd daar, wat blijkbaar bij de bevolking heel abnormaal is. De bus komt altijd op tijd, luidde hun vastberaden uitspraak. Nou ja, toevallig is die dag de bus geschrapt om welke reden dan ook. Mijn duim deed voor één keer nog eens goed werk. Een druk pratende GSM gebruikende maar knappe jonge veterinaire doet teken dat ze mij wil meenemen. Rugzak boven op de pillen en injecties en weg is Sjarel terug naar het Noorden. Zij kent de streek heel goed en zou me een flink stuk op weg zetten naar Hetta. Van haar krijg ik de bevestiging dat de stad ‘Enontekio’ niet bestaat (ook al staat dat op bijna alle kaarten) en bedoelen de kaarten Hetta in de provincie Enontekio. Onderweg spreken we vooral over haar werk en mijn trip. Zij is aangenomen als enige veearts in Kittila en grote omstreken tot Kolari en Saariselka, om in oktober de drijfjacht van de rendieren mee te organiseren. Dan worden de rendieren in grote koralen samengebracht en verdeeld over de eigenaars. De eenjarige rendieren zullen dan allemaal gemerkt en ingeënt worden. Zij heeft me halvelings uitgenodigd om terug te komen, maar ik denk niet dat dit voor dit jaar is. Ook zij bevestigt mij nog eens dat de mens het meest gevaarlijke dier is in het bos en de andere roofdieren zich zelden (alleen in echt bedreigende situaties) zich zullen meten met de mens. Heidi, zo noemt de vastberaden en joviale ‘vet’ zich, brengt me naar het dorp Raatama aan de voet van het Pallastunturi. We hebben samen wat koffie gedronken in een kompleet verlaten gebied, waar toch een koffiebar is voor toevallige voorbijgangers; iedereen die voorbijkomt, stopt daar gewoon, de eerste stop verder is meer dan 30km. Heidi raadt me ook aan een kuksa te kopen, het is echt een gebruiksvoorwerp voor Lappen onderweg. Een kuksa is gewoon een berkenhouten drinkbeker, die je aan je riem kan hangen. Zodoende heb je nooit voorraad water nodig.

Telken male je water tegenkomt, kan je drinken. Zo heeft iedereen ‘zijn’ beker. Samen met haar de wegenkaart nog eens bekeken, kwamen we tot de vaststelling dat zowat 5km verderop de beste ingang is naar de tunturi, iets voorbij de nederzetting Yl-kirko. We nemen afscheid alsof we dat gewoon zijn en ik krijg haar GSM-nummer voor ingeval van. Tof gewoon