VIK

Eerst even wat algemene informatie. Het wegennet is verdeeld in 9 gewesten.

De uitzondering is de hoofdweg nr. 1; deze loopt gewoon rond het eiland. Hij vertrekt in Reykjavik, langs Vik in het zuiden tot in Höfn in het oosten. Vervolgt naar Egilstadur in het Noordoosten; over Myvatn, Akureyri, Blonduos in het Noorden, om terug naar het zuiden te buigen tot Reykjavik. Men kan dus gewoon rondrijden met de wagen en zelfs met de fiets is de weg meestal goed berijdbaar. Het eerste cijfer van het wegnummer duidt dus het gewest aan waar je je bevindt. (bv 31 is weg 1 in gewest nr 3). De bergwegen beginnen allemaal met de letter F. Deze wegen zijn niet altijd berijdbaar en meestal alleen geschikt voor terreinwagens.

In Selfoss zal ik de bus nemen die over de nr. 1 loopt richting Vik in het zuiden, halverwege. Dank zij het Engels koppel kom ik tijdig aan de bushalte. Deze is meestal gevestigd aan een ‘Esso’ station. Vooraleer naar IJsland te vertrekken had ik in België al een abonnementskaart gekocht, een voordeelkaart. Op de vakjes staan de verschillende officiële stopplaatsen, maar je kunt de bus ook gewoon onderweg laten stoppen. Voor mij is het ook de eerste keer dat ik met een lijnbus zal rijden en ik ben dus een beetje onwennig. De chauffeur is nog even een koffie gaan drinken terwijl een hoop jongeren, gepakt en gezakt, staat te wachten. Ik spreek een alleenstaand meisje aan van rond de twintig, ook onwennig zie ik. Haar Engels klinkt een beetje Noord-Nederlands, dus schakel ik automatisch over naar mijn mooiste Vlaams. Zij heeft ook een maand als au pair meisje gewerkt bij een familie in Reykjavik en zij had daar een heerlijk leven gehad, met wat vrijheid. En nu gaat ze naar het Oosten naar de haven waar de schepen vanuit Noorwegen aankomen. Haar ouders komen haar ophalen. Zij heeft nog een paar dagen en geniet van de vrijheid om nog enkele plaatsen te bezoeken. Ik herinner mij haar naam niet meer. Laat me haar Maria noemen. Maria zal nog enkele keren mijn IJslands pad doorkruisen. Mag ik me even haar engelbewaarder noemen?

Door de ramen van de bus bekijken we beiden de snelle wijdsheid van de afwisselende streken. Ik herinner me dat zij in Skogar uitstapt, een mooie interessante plaats, volgens mijn reisgids. De bus rijdt tussen 2 gletsjers door naar VIK. Ik vind een onderkomen in een oud, maar mooi opgeknapt huisje. De deuren zijn iets te laag voor mijn toch niet zo grote 1,70 m. Het is gezellig, vriendelijk en gastvrij ogend. Ik loop naar het strand dat op 100 meter van het huis ligt. Een prachtig duinzand komt me halverwege de weg tegemoet. Alleen, het zand is pekzwart. Het lavazand is bijna even fijn als het duinzand aan onze kust. De Atlantische oceaan speelt met de kustlijn en de rotsen die boven de zeespiegel uitsteken.

De Reynisdrangar: het lijkt in onze verbeelding een draak (drangar), maar volgens de IJslandse legende zijn het versteende trollen. Ik heb een wandeling gemaakt naar het uiterste puntje van de afgevlakte berg die boven de drakenrotsen uitsteekt. Ik ben er alleen en geniet van de papegaaiduikers, die over en weer vliegen. Een feest voor deze eenzame wandelaar. Van hieruit kon ik ook de Myrdalsgletsjer bekijken die 1450m hoog over de vlakte heenkijkt. Ik wens nog een wandeling te doen langs de andere kant, richting Myrdalsgletsjer. Adembenemend mooi, ik kom eerst langs het kerkje, dat op een bloemenheuvel staat.

Massa’s blauwe (of zijn het paarse) bloemen omlijnen de witgeverfde gevelstenen van het heiligdom. Mijn weg leidt me langs enkele aardscheuren. Ik kom langs enkele weiden, waar de IJslandse paarden staan te grazen. Ze trekken zich niets aan van de man die langs hun domein passeert.

Ik kom aan een splitsing en volg eerst de richting van een hoeve. De weg loopt over een brug, maar loopt dood in de hoeve. De boerderij is omgeven door het machtige gewelf van de Myrdalsgletsjer. Ik vraag of er geen bezwaar is dat ik even een boterham eet in de weide. Deze weide is helemaal omgeven door een beek. Je kan er maar langs één kant in en uit. Je kunt natuurlijk ook over het water heen springen, met gevaar op natte voeten. Ik heb er geen behoefte aan. In en rond de beek vind ik een schat aan kleurige bloemen, divers van grootte, kleur en model.

Heerlijk rusten en eten is het hier. Gewoon genietend. Heb mijn ogen even toegedaan om een uiltje te vangen (dat hier niet leeft). Nadien loop ik even de andere kant van de splitsing op, niet wetend waar die naartoe gaat. Er staan een tweetal huizen in de stilte aan de voet van de bergwand. Een kabbelend riviertje loop ik stroomopwaarts langs. Ik zie een schichtige beweging aan de huizen. Een herdershond spitst de oren en komt behoedzaam op mij af. Hij is van kleur (zwart wit) zoals ik het zie en ken vanuit boeken en film.  Hij nadert mij, stil, niet blaffend, keert zich om en blijft 2 meter voor mij lopen, gewoon zijn schapen te leiden naar waar hij wil. Telkens zijdelings omkijkend of ik nog volg, leidt hij me naar enkele planken die als brugje dienen over de rivier. Hij loopt eerst en kijkt dan of ik niet te dom ben en in het water val.  Ik kom aan de overkant van de 2 meter lange brug (?).

Dan loopt hij wat verder vooruit. Er staat nog een voorraadschuur en daar loopt de weg ook dood. De wand van de rots waarvoor ik sta, toont de neergaande basaltstenen die als een gordijn naar beneden hangen. In de wand op een hoogte van 3 à 4 meter, denk ik, zijn twee grotten. Er loopt een smalle weg naartoe, juist genoeg voor de schapen, die daar in de winter huizen. De grotten zijn half afgesloten met een houten hek. Een prachtige waterval duikt van tussen de basaltrotsen als een doorlopende douche in het plensbad van de beginnende rivier.

Het water is koud, vanwege de gletsjer. Ik sta er gewoon stil van. De hond kijkt in mijn richting, zijn hoofd staat terug in de richting van de brug, die we weer op dezelfde manier oversteken. Aan het huis gekomen, wacht de hond even. Ik bedank hem, maar nu loopt hij achter mij, alsof hij zeker wil zijn, dat ik mijn weg terug vind. Aan de splitsing zie ik dat hij niet echt meer volgt, de afstand is stilaan groter geworden. Ik wuif nog even, dan loopt hij terug.