Skaftafell

Ik ben vroeg opgestaan en besluit nog een wandeling te maken. De bus komt immers pas rond de middag in Vik aan. Ik wandel langs de berg richting oost. Deze plaats is bekend voor zijn vogels en ik zie dan ook verschillende nesten. Het is druk daarboven. De jonge vogels moeten snel vliegrijp worden in Scandinavië. Ergens halverwege de berg loopt een pad, zodat ik naar het binnenland kan. Een rustig wandelgebied. Niemand te zien. Ik heb een uitzicht op de zee, het kleine dorpje, het kerkje met zijn paarse heuvel, de Myrdalsgletsjer. Zichten die in mijn geheugen zijn geprent. Tegen de middag zoek ik nog wat etensvoorraad (zonder kan ik niet verder natuurlijk). Op de bus zit ook Maria. Zij reist nu naar Kirkjebearklaustur. De namen zijn soms moeilijk uit te spreken. En wat betekenen zij?<o:p></o:p>

Vik bijvoorbeeld wordt vertaald als: baai. Misschien komt Viking dan van mensen die in een baai wonen. Wat niet onlogisch is. In vroege tijden woonden de mensen meestal aan de kusten en rivieren.

Kirkje : kerk

Bear : hoeve

Klaustur : klooster

Reykjavik ; baai met rook.

Zo heb je meteen een gedacht wat je op die nederzetting gaat vinden. De bus neemt een kwartiertje rust; tijd om de benen te strekken. Maria blijft een dagje hier, ik reis door naar Skaftafell. Hier is een drukte door de aantrekkingskracht van de gletsjers die in de nabijheid liggen. Meerdere gletsjers komen tot dicht bij de kustlijn en zijn gemakkelijk te bereiken. Heel wat wandelpaden zijn er in de bergen en de echte topper is de waterval. Skaftafell ligt tegen de wand van de grootste gletsjer, die IJsland domineert (op twee na de grootste van de wereld, 8456 km2).

De gletsjerarmen die we hier te zien krijgen, beginnen op de Vatnajökull. Binnen de 5 km kom ik er een drietal tegen. Wandelingen genoeg dus voor een 2-tal dagen. Ik vind een bed in een herberg. Ik deel de kamer met een Engelse Jean en een Oostenrijks koppel. Ik lig naast Jean (in een apart bed wel te verstaan). Zij is half in de twintig, heeft een rugzak bij die 2x zo groot is als mijn bagage en loodzwaar. Daarbij nog een andere draagtas, die ik zelf ook niet gedurende een uur wens te dragen. Zij doet maar een vlugge trip door IJsland, namelijk in één week. Ik vraag haar: waarom heb je dan zoveel bagage bij? Ik wist niet wat ik hier zou nodig hebben, antwoordt zij. Zij is hier met een auto afgezet. We zitten op ongeveer 2km van de stopplaats, en het mooie maar drukke onthaalcentrum. Lang blijf ik eigenlijk niet in deze kamer. De natuur roept mij voor een eerste stevige wandeling. Op de onthaalkaart staan verschillende kleine wandelingen. Ik besluit om een combinatie te doen van een vijftal. Uiteraard behoort de waterval bij de uitgekozen wandelingen. De waterval is soortgelijk aan deze die de herdershond me heeft getoond. Deze waterval is hoger en breder en dus ook een beetje indrukwekkender. Hier kan ik via een wandelweg langs de kant omhoog klimmen om boven op de rand van de waterval het uitzicht over de omgeving te hebben. Ik klim verder de bergen in naar het hoogste punt van deze bergrug. Ik voel de ijskoude wind vanuit de Jökull in het gezicht. Een windroos geeft me een idee van de afstanden en de plaats waar ik sta. Verder is er geen gemarkeerde weg meer. Ik besluit om toch nog even verder te gaan. De bergrug is nu kaal en er is een goede zichtbaarheid. Eigenlijk onmogelijk om de weg te verliezen, je komt immers rechtstreeks op het ijs uit. De hele bergrug is omgeven door ijs. Je moet wel terug. Bij het ijs hoort natuurlijk ook de stilte, het alleen zijn. Je kunt hier rustig tegen een rotsblok zitten, de rug gekeerd naar de wind. Uit de wind is het nog steeds warm, ik schat 20 graden. Ik keer terug langs een andere wandelweg. Beneden naar het dal is wel een, naar IJslandse normen, groot bos. De berken halen nauwelijks een hoogte van één meter, behalve in de buurt van de herberg. Daar werd speciaal aandacht gegeven aan de berken als een project. Deze werden 1.5 m groot. Verdwalen is dus praktisch onmogelijk.

In de avond neem ik de wandeling naar een andere gletsjerarm, die uitmondt op de kustlijn. Hij is grijs, vuil, slijk bijna. Deze gletsjer heeft heel wat lavastof meegesleept en is vrij gevaarlijk om op te lopen. Ik gooi een steen, en deze zakt meteen door het zachte ijs. Ik blijf langs de gletsjer omhoog lopen op de rotsen, tot ik omgeven word door het ijs. Verder ga ik niet en laat mijn ogen vallen op de lichte vorm van begroeiing bij het afdalen. Ik vind een steen, een rots eigenlijk in de vorm van een soepkom, gevuld tot de helft met water. In het water ligt een kleinere steen als een eiland. Tegen de wand, beschut voor de wind, heeft zich mos verzameld met kleine kleurige bloempjes. In het water zie ik de wolken voorbijtrekken. Prachtig toch!

Als ik terug in de kamer kom, is ook het Oostenrijks koppel aangekomen. We maken kennis. We hebben met zijn vieren een heerlijke avond doorgebracht. De Oostenrijkers, reizen ‘s morgens af naar Jökulsarlon. Om dan morgenavond terug te komen. Ik verkies om overmorgen naar Jökulsalon af te reizen om dan verder te trekken naar Höfn. Ik heb nog een hele dag nodig om de streek naar wens te verkennen. Ik verwittig mijn kamergenoten, dat ik rond een uur of 5 zal opstaan om te wandelen. Ik loop even langs de kustvlakte. Het water van het smeltende gletsjerijs, zigzagt door het zand. Eigenlijk verandert de situatie elke minuut. Het water volgt altijd de richting van de zee, maar maakt ontelbare kleine zandeilandjes in de vlakte. Een puzzel van zand en water. Overal is het water doorwaadbaar. Slechts op één plek, dicht bij de bergrug, verzamelt het water zich tot een echte stroom. De kracht van het water is hier sterk. De breedte is ongeveer 3 meter maar oversteekbaar. Ik ga de vlakte op richting noord, dus naar de gletsjer. Na ongeveer een km zie ik een brug over het water. Er is ook een wandelpad aangeduid naar de andere bergrug. Ik zorg dat ik tegen 8 uur terug op de kamer ben. Ik heb Jean beloofd dat ik mee tot aan de bus zou gaan om te dragen. Aan de bus nemen we afscheid en ik wandel nu verder oostwaarts. Er is immers zoveel te zien.

De vlakte spreidt zich hier uit. Ik laat ditmaal de grijze gletsjer links liggen en stap door naar de volgende. Deze is van een ander kaliber. De zon beschijnt de gletsjer en de blauwe kleur schittert. Mijmerend zet ik me neer. Nadien kruip ik de bergrug op en blijf in mijn stille eentje tot aan de middag. Mijn maag rommelt en ik keer terug naar het onthaal, koop wat eten voor vandaag en morgen. Wie kom ik hier tegen? Maria: zij heeft haar tentje op de camping gezet. Zij vertelt dat zij iemand gezien heeft die ze in Reykjavik had leren kennen. Die vriendin vertelde haar dat er in Skaftafell een toffe oudere man was. Maria dacht wel dat Jean(!) mij bedoelde. Die avond wandel ik met Maria nog even naar de best bereikbare plaatsen, waaronder de waterval.