Vatnajökull

Hup naar de volgende halte. In de bus is het nog even leuk uitwisselen van indrukken en dan valt alles stil. De invloed van de diepe schoonheid begint te werken. We rijden nog steeds langs de kust richting Oost. De zee lijkt kalm; de zon laat zijn warme stralen ongehinderd op ons los. Na enkele km, slaan we links het binnenland in. Er staat een soort fabriekje, onmogelijk zo te zeggen wat het is. Misschien toch maar gewoon een gebouw, bedoeld om de onderhoudsploeg van wegen en aanverwanten een onderdak te geven. We moeten in beperkte tijd toch 1200 meter klimmen met deze bus. De eerste bergrug gaat vrij vlot, is ook niet moeilijk voor gelijk welke wagen.

Het dal dat onder en voor ons ligt is imposant. Er loopt een riviertje door en de weg snijdt dit riviertje gewoon door het water. Dit gebeurt wel meer in IJsland. Behalve kleine sprongetjes heb ik nog geen rivier moeten oversteken.  Intussen hebben we het dal achter ons gelaten. Het wordt echt wel klimmen nu. De weg wordt smal of lijkt smal. Het gaat niet snel maar toch gestaag. Tegenliggers moeten beschutting zoeken tegen de wand van de berg. Ik zou hier niet graag rijden. Halverwege stoppen we toch even om een overzicht te hebben op het dal beneden. We zien de zee van hieruit en de beide bergruggen die de gletsjerrivier begeleiden naar de diepte van de vlakte. 

Na een half uur, denk ik, komen we op de top van de Vatnajökull aan. We stoppen bij een centrum, waar we iets kunnen drinken. We kunnen gaan wandelen of met de sneeuwscooter een tocht maken (gezamenlijk). Ik heb me laten ompraten om de sneeuwscooter te gebruiken. We krijgen even speciale kleding en hops. Ik krijg dat ding niet zo direct onder controle, dat zwiert en slibt. Mijn armen kunnen dit geweld niet zomaar aan. Ik blijf als laatste in de rij en na een tiental minuten ken ik het nukkig wrokken van mijn machine en gaat het iets beter.  Een expeditieleider houdt mij en nog enkele andere leden ‘van de motorbende’ in het oog. Wij zijn de leken. Het is trouwens de eerste keer dat ik een motording bestuur. Ik word er echt ongelukkig van. Een hels lawaai en snel, maar het vraagt me zoveel kracht en concentratie, dat ik niets van de omgeving zie. Na een tijdje stoppen we in het midden van deze niet te overziene sneeuwvlakte. Een monitrice doet nu een uitspraak: “Hoor je nu de stilte”? Mijn antwoord: “Moeten we eerst een half uur met een helse lawaaierige machine tot hier komen om van de stilte te genieten?” Het geronk van de motoren staat nog altijd in mijn geheugen gegrift. We worden voorgesteld om een bijna steile rechte muur te beklimmen, waarachter iets formidabels te beleven zou vallen. Eerlijk gezegd, ik heb de kracht niet meer en blijf beneden. Het geroep daarboven op de muur is nauwelijks te horen. Hoewel het slechts ongeveer een 30 m hoog is. De lucht slorpt het lawaai van hun speels gedrag op in het niets. Beneden blijf ik alleen, een beetje kwaad op mezelf omdat ik me dit lawaai heb laten aanpraten. Ik profiteer om nu toch even in de buurt in de diepe sneeuw rond te stappen, totdat mijn medereizigers zich op hun achterwerk van de helling laten glijden. Terug het lawaai in tot aan het centrum. Nog even iets eten en drinken.

Er is toch ruim een uur voorbij. De buschauffeur maakt duidelijk dat we verder moeten. Intussen is het 15 h in de namiddag. De tocht loopt langs dezelfde weg en zo komen we aan de hoofdweg nr.1 aan.

Ik heb de chauffeur gevraagd, zo goed en zo kwaad als het ging, om me aan de hoofdweg te laten uitstappen, zodat ik wel verder kon gaan. Van zijn gebrabbel en gesticuleer ben ik niet veel wijzer geworden en ik wacht gewoon het lot af. Ik word wel een beetje bang, wanneer de bus zonder dralen terug de richting uitgaat naar ons vertrekpunt vanmorgen. Ik denk dat hij me even in het oog heeft gehouden, want bij een beweging om op te staan, beduidt hij dat alles OK is. Ik wil me geen zorgen maken. Ik ben ten slotte op vakantie en mijn nieuwsgierigheid steekt de kop op.

Hoe zou dit af lopen? Vrij simpel dus! Enkele km verder komt de bus richting Höfn als tegenligger aan. Met één of ander teken, stoppen zij beiden. Mijn chauffeur pakt mijn bagage die onderaan in een luik is gestoken. Ik neem afscheid van deze altijd glimlachende man en stap over op de andere bus. Mijn intrede in de bus wordt luidruchtig onthaald door Werner en zijn vrouw. Ons gesprek wordt weer heel levendig. Onze avonturen en wat we ons inbeelden voor de eerst volgende dagen.

Werner plant alles op voorhand. Hij is elke dag zeker een half uur bezig met plannen, telefoneren om logies in het volgende plaatsje dat ze gaan bezoeken.

Logies zoeken is echt niet gemakkelijk. IJsland krijgt immers op een paar maanden één miljoen toeristen te verwerken. In het binnenland zijn daar niet altijd de nodige voorzieningen voor, afhankelijk welk comfort je zoekt. Nochtans onder de sterrenhemel is er altijd plaats, een hotel met miljoenen sterren (ook al zie je ze niet).