Jökullsarlon (het Gletsjermeer)

Die avond vertelt Werner, de Oostenrijker, dat ze naar Jökullsarlon zijn geweest en dat is hen echt wel bevallen, onbeschrijfelijk. Nu ja, dat is mijn trip voor vandaag. Je moet dit wel op voorhand bestellen en betalen. Ik heb een busabonnement en moet alleen het supplement betalen vanaf de afslag van de weg nr. 1 tot op de top van Vatnajökull. Ik gooi de rugzak over mijn schouders, neem afscheid en met een tot weerziens vertrek ik  naar de bus, nog altijd een goed kwartier stappen. Als de bus eraan komt, lijkt het wel een speciale bergbus, met kortere assen. De chauffeur spreekt geen woord van gelijk welke andere taal dan het IJslands. Verstaan doet hij wel, want uiteindelijk krijgt iedereen het gewenste ticket. En wat de service betreft, daar is niets op aan te merken. Hij is gewoon een vriendelijke man van middelbare leeftijd en blijkbaar de enige die de rit naar de Vatnajökull kent als zijn broekzak, dat blijkt tijdens de tocht. Er zijn slechts een 10-tal mensen aan boord, en we hebben tijdens de rit nog twee trekkers opgeraapt. De weg nr. 1 maakt een grote bocht aan de zuidkust van IJsland. De gletsjers zijn niet echt bij te houden. We passeren de ene na de andere, tot we uiteindelijk een lange brug overrijden. Jökullsarlon, het meer waar afgekalfde ijsbergen samenkomen, samen smelten en als klein ijsbergje de uitgang naar de zee vinden. Wat gebeurt er eigenlijk? Het meer is diep (160 m). Het is pas ontstaan in de 20^ste eeuw omdat, door de opwarming van de aarde, de Breidalgletser zich langzaam terugtrekt. Aan een snelheid van 5 m per dag glijdt het gletsjerijs in de lagune. We zijn in een andere wereld aangekomen. Een ijsdecor! De ijsbergen liggen her en der verspreid. Het duurt ongeveer één jaar vooraleer de ijsbergen de open oceaan bereiken. Ze verschillen van grootte en hebben grillige vormen. Natuurlijk wil ik mee rondvaren met een amfibievoertuig. Het is overgenomen van het Amerikaanse leger. De ijsbergen worden dagelijks in het oog gehouden door een team. Met rubberbootjes varen ze als voorpost van ons toeristenbootje tussen de ijsbergen door. Moest een ijsberg beginnen kantelen, dan komt er een schokgolf door het water. We hebben allemaal zwemvesten gekregen, maar ik maak me geen illusies. Het water is zo koud, dat een onmiddellijke hartstilstand eerder normaal lijkt. We varen zo een half uurtje door tussen de ijsgiganten; sommigen laten hun fantasie echt wel de vrije loop en zien allerlei figuren. Ik word er gewoon stil van.

Een van de gidsen vist uit het water een klomp ijs, en geeft hem door. Allen houden dit koude kleinood even vast en laten het smeltende water langs de handen lopen. Het is nog vrij zwaar. Dit stuk zal ongeveer 1000 jaar oud zijn, zegt onze gids. Zolang duurt het om de ijsberg te laten smelten. Eén van de redenen is ook dat de ijsbergen steeds opgesloten zitten aan de poort van de oceaan. De diepte van de stroming die de ijsbergen moeten volgen is slecht een halve meter. De stroming wordt blijkbaar wel elke dag breder, zodat de bestaande overbrugging op de weg nr. 1, mogelijk herzien moet worden.

Enkele jaren geleden was er een uitbarsting van de vulkaan. Door de kracht van het opgezweepte water werd de brug vernield.  We komen terug aan land en krijgen van onze buschauffeur nog een half uur om rond te kijken, iets te drinken, souvenirs te kopen. Ik zoek de stilte op rondom mij en in mij, zet me op een heuveltop en aanschouw de macht van de natuur in al zijn glorie.