Dit is wel de belangrijkste stad van Oost-IJsland met 1600 inwoners, grote camping, een hotel, winkeltjes voor souvenirjagers en dergelijke, zelfs een vlieghaven.

Het is zaterdag, nog vrij vroeg en ik besluit om mijn voorraad aan te vullen. Waar ga ik slapen vandaag? De camping zit vrij vol en is lawaaierig. Vrij duur ook in verhouding. Ik denk dat ik in de natuur ga liggen, met mooi uitzicht, zoals ik in mijn korte voorbereidende wandeling heb gezien. Ik bemerk ook enkele cafeetjes en stap eens binnen. Een reclame van Stella Artois blinkt in mijn gezicht. Eens een Belgisch biertje kan geen kwaad en smaakt wel. Aan de muur hangt ook een affiche: wekelijkse bal vanavond in Hotel Edda. Ik word nieuwsgierig. Ik loop even langs Edda en kijk naar de prijzen. De vriendelijke dame aan de receptie: we doen vandaag een promotie: 30% op de kamer prijs, ontbijt inclusief, gratis toegang voor het bal met live muziek. 60 euro, de prijs is gelijk aan de camping. Ik gun me dit comfort eens. Buiten slapen is natuurlijk goedkoper. Met de overvolle jeugdherberg in gedachte, ben ik benieuwd hoe de rust hier zal aflopen. Ik word met rugzak naar de kamer gebracht. Een schitterde kamer met douche. Als je je ogen toe doet, zie je me staan achter een mat glas, genietend van de warme straal. Mijn wilde haren en baard ondergaan de watermassage en veranderen zowaar van kleur. Als ik nadien met een kam door mijn haren strijk, blijkt dit van zijde te zijn; zo eenvoudig, zo zacht. Hop naar het bal? Neen, nog veel te vroeg. Ik ga nog een stevige wandeling doen in de bergen.

Ik doorkruis het stadje en volg stroomopwaarts het riviertje, dat met sterke stroming haar weg vindt naar beneden, in het dal. Ik heb nu maar een beperkte bagage bij en het loopt licht hellend. Het is toch wel ruim een uur wandelen vooraleer ik de waterval bereik, die ik in de verte had opgemerkt.Ik ben ook niet alleen. Het lijkt een geliefde plaats te zijn voor de inwoners. Het is dan ook mooi. In de verte van het brede dal zie ik de schim van een vulkaan. Het zou de Herdubreid kunnen zijn, volgens mijn plan. Die staat ook op mijn verlanglijstje. Het lot zou er anders over beslissen. Ik blijf hierboven nog wat van de zon genieten. Het water is fris en helder en ik vul mijn drinkbus vooraleer de terugweg aan te vatten. Ik heb een andere weg gezocht om af te dalen. Ik moet dicht bij een manège zijn. Aan de overzijde komen paarden langsgereden. De tieners worden begeleid door één monitor. Ik zie dat de laatste twee tieners in moeilijkheden komen. De paarden zijn wispelturig. Hebben zij schrik van de steile helling? Gelukkig herpakken zij zich en de meisjes herademen zichtbaar. Ik volg de weg langs de manège en kom terug in het stadje langs de andere zijde.

De avond valt onzichtbaar. De zon blijft aan de hemel, maar het wordt stiller in de stad. Ik ga naar mijn hotel en besluit om een hapje te eten. Na nog even een verfrissing ga ik naar de eetzaal. Vrij groot voor deze stad; er is plaats voor 100 personen. Aan het raam zit een man van middelbare leeftijd. Dat is alles. Ik zet me ook aan het raam, een face to face met 4 tafeltjes tussen ons. Ik laat me een IJslandse vismaaltijd serveren. Met de kelner een gesprek voeren, valt me gemakkelijk. Hij heeft echt niets om handen. Ik ben dan ook de ‘enige’ gast in het hotel. De man recht over mij is de life muzikant (of is het live (levende) muzikant)en eet gratis.  Ik geniet van deze humoristische scene. Een hotel van 60 kamers (ongeveer). Ik heb het hotel voor mij alleen, hoewel ik nog niet weet of de muzikant ook blijft overnachten.