Myvatn (het muggenmeer)

Ik heb een vermoeiende trip achter de rug, een lange wandeling gekoppeld aan een lange busreis vanuit Egilstadur, in het noordoosten van IJsland, naar Reykjahlid, door onherbergzame streken. Myvatn ligt in het midden van de levende wereld. Een wereld die elke dag geologisch wijzigt. Onder dit meer brandt de aarde, eeuwig smeulend vuur, in het midden van een vulkaan, onzichtbaar voor de mens, maar steeds voelbaar. Onzichtbaar? Neen, eigenlijk toch niet. Het meer Myvatn heeft ontelbare vulkanen, zichtbaar in grootte en vorm. Het is dus heel gevaarlijk om in dit meer te baden, op sommige plaatsen althans. Het zwavelgehalte maakt het meer ongezond en het water ondrinkbaar.

Via een vriendin in België had ik een telefoonnummer ontvangen van een Belgische vrouw, die met een IJslandse man is gehuwd. Die man zou ik kunnen ontmoeten, hier in Myvatn. Hij is tijdens zijn vakantie, gids voor deze gebieden.

 Ik ben een uurtje te vroeg om mijn contactpersoon te kunnen ontmoeten, dus maak ik van de gelegenheid gebruik om iets te eten en te drinken. Ik zet mijn rugzak tegen de muur, vlak naast het tafeltje waaraan ik me neerzet. Ik bestel alvast een dagsoepje. Het is buiten toch nog warm: 26 graden. Een bus komt binnen op de oprijlaan, maar het is nog niet mijn contact. Een 40-tal toeristen komen binnen en schuiven aan bij de zelfbedieningstoog. Zij ook komen uit een warme bus die een stoffige reis achter de wielen heeft.

Tussen de aanschuivende toeristen, zakt een oude vrouw in elkaar. Eigenlijk zijn het allemaal bejaarde toeristen. Ik heb mezelf niet weten opstaan en weet nog minder hoe ik de afstand van een meter of 10 heb overbrugd in een minimum van tijd. Vooraleer de anderen door hebben wat er gebeurt, begin ik te reanimeren. Wat me opvalt is, dat niemand komt meehelpen. Zij staan laconiek te kijken. Ik roep naar de gids om een dokter te bellen. Dan pas schiet die blijkbaar wakker. Ik vraag ook aan de omstaanders om buiten te gaan. Gelukkig helpen de mensen van de taverne, om dit vlot te doen verlopen. Intussen, voel ik de vrouw in mijn armen gewoon doodgaan. Even later komt nog een man terug binnen om me te helpen, samen blijven we dus aan de gang, een beetje met de moed der wanhoop. Na een kwartier komt een verpleegster van het hotel ernaast mijn taak wat overnemen en ik zie direct dat ze veel bekwamer is dan ikzelf.

Een dokter is ook opgeroepen. De dichtst bijwonende is op een kleine 100 km, dit wil zeggen: anderhalf uur spurten met een goede wagen. Mijn contactpersoon Sigurd is nog steeds niet gearriveerd. Dan verneem ik van de tavernehouder dat die uitzonderlijk vroeger was binnengekomen, en dus niet zou arriveren. Ik wist zeker, dat er in de bus, waarmee ik was toegekomen, een dokter zat. Ik had er even mee gepraat. Uiteindelijk werd die buschauffeur opgeroepen. De politie, die toen al van wanten wist heeft die dokter uit de bus gehaald en naar Myvatn terug gebracht. Ongeveer een drie kwartier later komt hij aan samen met een ambulance.

Nadien komen de verpleegster en de dokter nog even bij mij zitten om me op te vangen. Ook de tavernebaas en het personeel zijn behulpzaam. Ik mag van daaruit mijn contact bellen in Akureyri. Hij zou dus pas morgen hier zijn. Intussen heb ik van de taverne nog wat te eten en te drinken gekregen, op kosten van de zaak. Ik heb dat wel echt gewaardeerd.

Sigurd had intussen iemand in Myvatn opgebeld. Hij is eigenaar van een camping, maar de campings zijn allemaal vol. Hij biedt me een bed in zijn eigen huis aan, wat ik graag aanvaard. Het is een klein kamertje, maar ik heb echt niks nodig. Ik krijg een sleutel, omdat ik zeg, dat ik nog even rond het meer wil wandelen. Het meer heeft 36 km omtrek. Jon, de man in kwestie, snapt ook dat ik wat fysieke inspanning nodig heb. 

Ik heb dan even gewandeld, afgereageerd en in 5 uur ben ik rond het meer. De weg is goed begaanbaar, vlak en geasfalteerd. De muggen hebben het ook begrepen, mij gerust te laten. Bij mijn vertrek ging ik over een grasstrook. In een oogwenk is elke vierkante centimeter van mijn kleren bevolkt met kleine mugjes. Enkele zwerven rond mijn oren en ogen. En dan, in eenzelfde oogwenk, zijn ze allemaal weg, zonder één beet achter te laten. Ik heb die avond en nacht geen mug meer gezien. Ofwel is mijn bloed zo ongezond voor hen ofwel heeft 'koning' mug een verbod uitgevaardigd om in mijn nabijheid te komen of te pesten.

’s Morgens krijg ik ontbijt in familiekring. Ik ben gewoon welkom.