Reykjahlid

Ondanks het late uur ben ik snel op. Ik ben niet echt uitgerust. Mijn ziel is nog te zwaar beladen. Na het ontbijt bij Jon en zijn familie waarvoor ik heel dankbaar was, evenals voor de gastvrijheid, vertrek ik voor een nieuwe wandeling. Tijdens mijn nachtwandeling heb ik wel prachtige dingen gezien maar niet bezien. Het blijft natuurlijk licht ’s nachts, maar het is wel zwaar bewolkt. De machtige krater Hverfjall, 2500 jaar geleden ontstaan, ruim 1 km diameter en 312 m hoog, lijkt een enorme stapel grind. Ik heb deze stapel niet beklommen hoewel de mogelijkheid bestaat. Ik vervolgde mijn weg naar de Dummiberger. Deze lavagesteenten zijn ontstaan door opstuwende lava. Oorspronkelijk was het een immens meer. Door de eruptie verdampte het meer zeer snel. Hierdoor stolde de lava tot griezelige figuren. Vannacht was ik al door deze massa gelopen en door de schemering werd het ook een veld van schimmen. De ondergaande zon was van hieruit niet te zien geweest, daar ik op de bodem van het meer liep.

Nu bij heldere hemel kan ik opnieuw genieten van deze pracht. In het buitengaan loop ik langs een grot. Er zijn 2 ingangen. Het water in de grot is ongeveer 42 graden. Lang geleden beschouwden de inwoners dit als hun overdekt zwembad. Voor zwemmen is het wel te klein. De temperatuur is na een uitbarsting een jaar of tien geleden gestegen tot 60°C, maar bereikt nu terug een betere badtemperatuur.

Tegen de middag ga ik terug naar het dorp. Het wachten op Sigurd lijkt lang. Nochtans heeft hij zijn rondleiding in de streek een beetje gewijzigd. Hij zou eerst mij  komen oppikken, zodat ik nog mee kan. Daar is hij. Hij laat iedereen uit de bus stappen om eerst iets te eten. Sigurd nodigt mij uit en ik doe mijn verhaal van de vorige dag.

Uiteraard bedank ik hem voor zijn hulp en vraag of ik zijn maaltijd mag betalen. Hij zei, als reisleider eet ik hier gratis en jij ook. Dat is geregeld.

Ik kan dus mee met de reisbus. We hebben nog heel wat te bekijken. Zo gaan we langs de Kraflacentrale. Een futuristisch zicht van bovengrondse pijpleidingen en stomende gaten. Hier wordt de geothermische energie opgewekt. Het ligt in het gebied waar dagelijks aardbevingen voorkomen. Er zijn plaatsen waar de grond constant warm aanvoelt. In deze buurt zie je van op een heuveltop 2 meren, slechts 100 meter van elkaar verwijderd. Het ene is heet, het andere ijskoud, zonder dat dit wordt gevoed door sneeuw of ijs. We vervolgen onze weg naar de modderpotten.

De wandelweg is goed afgelijnd, gelukkig maar. Een koord, die de veilige weg afbakent, nodigt me uit om met een klein stokje heel voorzichtig op de grond te tikken. Het stokje tikt niet!! Het schuift los door de aardkorst. Deze is hier zo dun, dat het vrij gevaarlijk is om van de weg af te wijken. De modderpotten koken. Het zwarte slijk borrelt, sputtert en stoomt. Op een enkele plaats wordt de warmte geleid ter hoogte van je hoofd. Er is één voorwaarde. Je mag niet blijven staan; het is verplicht om door te lopen. Blijven staan betekent mogelijk verbranding. Er is uiteraard ook geen verplichting om deze proef te doen.

Onderweg laat de gids ons nog een eigenaardigheidje zien. In de wildernis staan, goed zichtbaar, de buizen van een gasleiding. In U-vorm is de leiding geboord in de rotsen, rechtopstaand. Nadien werd dan de buis gewoon doorgezaagd. Wat gebeurt er nu?  Wetenschappers willen bewijzen dat IJsland elk jaar groter wordt en groeit naar het oosten; richting Noorwegen. De wetenschappers hebben de plaats bepaald waar de breuklijn loopt en inderdaad: per jaar verwijderen de buizen zich van elkaar à rato van 2cm per jaar.

Uiteindelijk stoppen we nog even bij Godafoss, een prachtige waterval. De tijd is te kort om goed te bekijken.

In 2002 kom ik terug langs deze waterval, speciaal van de weg afgeweken om deze terug te zien. Ik loop langs de oever van de gletsjerrivier, waarvan Godafoss deel van uitmaakt. De geitenwegeltjes zijn de enige plaatsen, die betreedbaar zijn. De lava rondom mij is hoekig en toch groeien er heidebloemen op deze plaatsen. De waterval is zowat een mini uitvoering van de Niagara Falls, slechts 12 meter hoog, maar met een ongewone kracht. Prachtig gewoon.