Waar ga je heen vandaag?<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

Voor de eerste keer in deze reis begint de trip zonder werkelijk doel. Ik moet nergens meer speciaal zijn. Mijn op voorhand geplande plaatsen, die ik belangrijk vond om te bekijken zijn afgehandeld. Ik had meer tijd uitgetrokken voor Myvatn, maar dat laat ik maar zo. Alleen Reykjavik zelf staat nog open. Maar de weg is zo lang en zo kort als ik zelf wil. Vanuit Akureyri kan ik het vliegtuig nemen naar Reykjavik en het land overvliegen. <o:p></o:p>

Ongetwijfeld zou het een belevenis zijn. Ik kan met de bus vertrekken over Hverallir, Gulfoss, Geisir, Selfoss, Reykjavik. Ik kan verder de nr. 1 gebruiken, wandelen en autostop doen. Aan elke reis komt een einde, maar ik hoef me nog niet op te jagen. De gebeurtenissen hebben toch wel een vorm van ongerustheid in mij opgewekt. Ik ben er niet echt blij mee, de mensen die mij behulpzaam waren op deze manier te verlaten. Maar ik wil ook geen dag langer blijven. Mijn voeten leiden mij naar de nr.1. en ik trek door; De vlieghaven verdwijnt aan mijn linkerkant als een vermeden obstakel. Ik kijk naar de wegwijzers. Varmahlid en Blonduos staan wel vermeld in mijn reisgids. Ik moet de bergen over. Het zicht is opnieuw overweldigend. De granieten bergen zijn hier meer dan 1000 m hoog. En ik loop er tussendoor. Het dal hier is vrij smal. De weg blijft lichtjes heuvelachtig, maar blijft vrij laag kronkelen steeds rond de berg. Achter elke bocht komt een nieuw landschap naar voor. Soms enkele huizen of schuren.<o:p></o:p>

De bergen voeren me mee. Schubert zingt weer in mij: Wohin? En “Was vermeid Ich den die Wegen, wo die andern Wandern gehn!“ Het gebeurt meer dan eens dat ik in mezelf zing als de omgeving mijn ziel overweldigt. Een vrachtwagen brengt me naar Varmahlid. Ik kijk verwonderd op als het decor vrij plots wijzigt van een boeiende bergstreek naar een brede vlakte. De ruwe granieten bergen zijn weg. De bergwanden die ik zie omranden wel de vlakte, maar zien er nu uit als rechte muren, waarin af en toe een gleuf te zien is. Elke berg schijnt nu even hoog.<o:p></o:p>

Ik bereik Varmahlid. Hier is echt een onthaalcentrum. Een grote cafetaria en hotel op het kruispunt van de nr. 1. De vlakte mondt uit in de Noordelijke IJszee, nog zeker  20 km  verder naar het Noorden. In het Oosten ligt Akureyri. Naar het Westen leidt de nr. 1 naar Blonduos, Zuidwaarts naar Hveravellir.<o:p></o:p>

Ik ben vermoeid op deze warme dag. Ik heb ook flink gewandeld vanmorgen, maar de lange rit, van toch ongeveer 100 km in de broeiende hitte, heeft mijn leden verzwakt. Ik leg me neer in de schaduw van enkele hoge struiken langs de weg. Mijn hoofd op mijn slaapzak, die bovenop mijn rugzak is gebonden. Ik doe een flink dutje. De zon is gedraaid en heeft me mogelijk wakker gemaakt. Terug op stap dan maar na een verse kop koffie. Ik betaal er eentje en drink er drie. Zo gaat dat in IJsland. De versgemaakte koffie is gratis. Je hoeft er maar één te betalen. Ik vecht me terug naar de nr. 1 richting Blonduos. <o:p></o:p>

<o:p> </o:p>