Reykjavik  (2000)<o:p></o:p>

                                  <o:p></o:p>

Ik ben dus een dag vroeger in Reykjavik dan verwacht. Maar plannen zijn er nu eenmaal om soepel mee om te gaan. Dus blijf ik een dag in de stad om morgen de bus te nemen naar de Blue Lagoon en de vlieghaven.<o:p></o:p>

Oud Reykjavik is niet echt groot. De oude stadskern is op een half uur van Noord naar Zuid, van West naar Oost doorgewandeld. Enkele specifieke huizen en kerken tonen de weg. Het parlementgebouw (Althing) zou niet opvallen als het grote meer Tjörnin er niet was geweest.<o:p></o:p>

Dit meer staat ondergronds nog in verbinding met de oceaan. Restaurantjes en cafeetjes zijn er voldoende in de binnenstad. Reykjavik is dus een moderne stad, met moderne huizen. Het is de Noordelijkste hoofdstad van de wereld en ook de properste. Er komen geen rookwolken uit  de schouwen. Elk huis wordt met warmte gevoed van de geothermische centrales. Huizen in Reykjavik zijn dikwijls gekleurd en variërend van architectuur. Ik heb me laten wijsmaken dat bij hevige sneeuwval en donker weer, de postbode aan de kleur en vorm kan zien waar hij is; en wie waar woont. Qua veiligheid, kan elke IJslander op beide oren slapen. De ernstigste vorm van criminaliteit bestaat uit zakkenrollers en dronkenschap. Er bestaat wel politie maar die blijft op de vlakte, eigenlijk onzichtbaar. Hun grootste taak is bescherming van hoge buitenlandse pieten (zowel witte als zwarte). De grote kerk (Hallgrimskirkja) van Reykjavik staat op een grote heuvel, waarop prachtige vergezichten over de stad waarneembaar zijn. De torenspits is ook de hoogste van heel het land. Het schip kan 1200 stoelen bevatten, maar bij mijn bezoek, staat er geen enkele. In de stad zijn vier openluchtzwembaden en één overdekt. Het Nationaal Museum heb ik bezocht alsook de Perlan. Deze parel steekt ver boven de omgeving uit, omdat hij op een heuvel staat en blinkende koepels heeft. Hier is een prachtig ronddraaiend panoramisch restaurant, maar vrij duur (dus niks voor mijn bekje). Ook werd een kunstmatige geysir geconstrueerd. Als je langs de zeedijk wandelt, zie je pas het prachtige natuurschoon, de berg Esja, die Reykjavik een beetje beschermt voor de noordelijke winden. Winkels en kleine restaurantjes wisselen elkaar af in hoofdstraat en zijstraatjes. Zo kom ik tegen de avond mijn lege maag vullen in een taverne. Er is toch wel wat volk, zowel aan de bar als aan de tafeltjes. Er staat maar één tafeltje leeg. Op dat tafeltje ligt een portefeuille (ik weet dus niet hoelang); Ik heb het geluk dat een ander tafeltje vrijkomt. Zo kan ik aanschuiven en bestellen. Een IJslandse pint is vlug bezorgd, maar op het eten moet ik toch nog even wachten. Er zijn nog ‘x’ wachtenden voor mij. De portefeuille blijft liggen. Mensen gaan weg, mensen komen binnen. De portefeuille blijft liggen, de tafel blijft leeg. Uiteindelijk komt een vrouw binnen, ziet met een stralend geluk de portefeuille liggen. Steekt haar arm omhoog naar de kelner en gaat terug buiten. Intussen is mijn maaltijd verorberd. Vraag: hoe lang blijft een portefeuille onbeheerd op een tafel in een Belgisch (Europees) café? Wat IJsland voor heeft op West - Europa: je kunt maar op twee manieren uit IJsland weg. Namelijk via de vlieghaven in Keflavik (40 km buiten Reykjavik) en met de boot in het Noordoosten van IJsland.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

Maar wat je zeker moet zien in Reykjavik is de ‘Volcano Show’, als vulkanen je interesseren. En interesseert het je niet, wat doe je dan in godsnaam op IJsland? Een twee uur durende film over allerlei vulkaanuitbarstingen in IJsland, De films werden gemaakt door Osvaldur en Vilhjàlmur (Villi) Knudsen. Ik ga eens een kijkje nemen bij Villi, stel me voor als een Belg. Antwerp? Vraagt hij, in een taaltje dat tussen Engels en Nederlands te vatten is. Ik knik.  Hilde!! Vlaming uit Antwerpen, roept hij, in gebrekkig maar verstaanbaar Vlaams. Hij heeft al enkele jaren een Vlaamse (uit Waasland) assistente tijdens de zomermaanden. Dan komen er zoveel vreemdelingen en die Vlamingen kennen toch wel alle talen. <o:p></o:p>

Het zijn prachtige films, echte realiteit, geen fictie dus. We zien Villi’s vader en andere wetenschappers lopen op de warme bewegende aarde bij een uitbarsting van de Hekla. We zien het ontstaan van het eiland Surtsey in 1963 en andere opwindende plaatsen als Kverkfjöll, Asksja, Landmanalaugar en Skaftafell. Opwindend is het, groots. Na deze vertoning, mogen zij die wensen nog een tweede vertoning bekijken, in een apart lokaal.<o:p></o:p>

Wij zijn maar met 3 om verder te kijken naar vulkanen, geschiedenis en dergelijke. Oudere films van voor de tweede wereldoorlog komen nu aan bod.<o:p></o:p>

’s Avonds kuier ik voor de laatste maal (dit jaar) in de binnenstad, proef even van het nachtleven, dat vrij kalm verloopt. De druk van het einde -reisgevoel wordt sterker. De band naar huis wordt langzaam toegehaald. Morgen neem ik de bus naar Grindavik.<o:p></o:p>

Maar eerst spring ik even terug naar 2001.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>