Reykjavik(2001).<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

Het is een lange weg naar Reykjavik; Vanuit Porlakshöfn blijf ik westwaarts langs de kust tot de weg, die het schiereiland Reykjanes kruist naar het noorden toe. Enkele vergezichten blijven in mijn geheugen geprent. De weg slingert heuvel op en af. Ik maak regelmatig gebruik van een pauze om van op een heuveltop mijn laatste herinneringen te laten doordringen. De weg is lang, ongeveer 50 km, door moeilijk gebied, maar ik heb de hele dag tijd. Op het laatste stuk is er meer verkeer. Reykjavik halen is geen probleem. Trouwens, moet ik eigenlijk wel in Reykjavik zijn? Ik kan gelijk waar de nacht doorbrengen. Ik wacht gewoon het lot af. Ik heb mijn vlucht, voor morgen naar Parijs, al bevestigd. Ik laat me gewoon opnemen door de natuur. Mijn engelbewaarder zorgt voor de rest. Tegen het einde van de dag kom ik aan het kruispunt: links Kevlavik, rechts Reykjavik. De vraag welke richting, of/of, is even groot als aan welke kant van de weg ga ik lopen? Uiteindelijk kies ik voor Reykjavik. Er stopt een auto die me brengt tot in Hafnarfjordur, een voorstad van Reykjavik. Hafnarfjordur ligt aan de andere kant van de baai. Als ik aan de oceaan sta, heb ik een prachtig beeld van Reykjavik, met het machtige decor van de berg Esja. Dat decor zou Ingolfur Arnarson (IJslands eerste kolonist) kunnen gezien hebben in het jaar 874. De man gooide 2 balken overboord en bouwde zijn boerderij op de plaats waar de balken aan land kwamen. Hij noemde de baai Reykjavik (= rookbaai). Vandaag is de baai volledig rookvrij, daar alle huizen nu geothermisch verwarmd zijn. Een betere ecologische oplossing is er niet, denk ik. Gewoon de natuur gebruiken zoals die aanwezig is. Ik kon logeren op een zolderkamer van een logeerhuis zonder ontbijt. Het heeft een schuin dak, het is dus bijna onmogelijk om recht te staan. Het is dus echt: in bed kruipen. De laatste avond ga ik dan nog even langs een warm zwembad. Het is dichtbij en gebouwd op de bovenverdieping van een ministerieel gebouw. Klassiek als altijd. Er is een grote keuze aan kastjes en gangen, mannen gescheiden van vrouwen. Het is een kleine doolhof. Uiteindelijk loopt iedereen in zijn nakie tussen de kasten door, naar de douches, een wirwar van vlees. In het overdekte zwembad heeft men begeleid watergym; in het open zwembed kan men in volle zon genieten van een stadspanorama. Ten afscheid. De laatste morgen nog wat boodschappen doen, je weet wel, de laatste souvenirs. Kort na de middag vertrek ik met een bus naar Keflavik vlieghaven.<o:p></o:p>

De vlucht naar Parijs (De Gaule) is vlekkeloos. Normaal gesproken had ik een aansluiting met de TGV naar Brussel. Maar mijn bagage is kwijtgeraakt. Misschien heeft men mijn rugzak in de vuilbak gesmeten. Die heeft tekenen van slijtage (hij is dan ook al 26 jaar oud). Ik zou het allemaal niet zo erg vinden als ik maar mijn slaapzak en enkele andere kleine dingen zou terug hebben. Na een uurtje heb ik hem terug. Dag TGV. Ik rijd dan maar naar Parijs met de trein en vind dicht bij ‘de Nord’ een hotel ‘La Belgique’; waar ik na het verorberen van een biefsteak frites, mijn bed op zoek.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>