Blue Lagoon.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

Na de middag vertrek ik naar de Blue Lagoon. Te voet langs de weg, toch 5 km denk ik. In vogelvlucht 1 km. Maar ik doe noch het één, noch het andere. Mijn vleugels zouden me niet zolang dragen. Blue Lagoon ligt tegen een alleenstaande berg aan de Noordflank. Grindavik aan de zuidkant. Er is een moeilijke grintweg van het dorp naar de berg, langs prachtige lavatafels.<o:p></o:p>

De aardschokken hebben ook hier prachtige breuken veroorzaakt. De grintweg loopt langzaam stijgend naar de Noordflank van de berg. Ik heb een mooi overzicht op de Blue Lagoon. Ik kom aan een wegsplitsing. Rechts loopt de weg door de geothermische fabriek. Ik ga dus links, door de lavavelden; Het water heeft zich genesteld als kleine meertjes in het onregelmatige lavagesteente. Soms moet ik even opwippen om het water te vermijden. De scherpe lavapunten laten niet toe om op blote voeten te lopen. Ik loop blijkbaar in een grote boog rond de lagoon. De aanwezige mensen, zitten, zwemmen, spelen in het warme water.<o:p></o:p>

Ik heb de weg gevonden om zonder betalen in de lagoon te duiken. Natuurlijk doe ik dat niet. Voor mij rijst het nieuwe gebouw op, waar de genieters voor hun genot dienen te betalen. <o:p></o:p>

Ik ben nog slechts twee meter verwijderd van het gebouw. De scheiding is een meter breed stromend riviertje, veroorzaakt door de zuiveringsinstallatie. Een berichtje op de muur: Niet betreden. Ik ben uiteraard teruggegaan, dezelfde weg en dan door de fabriek. Pijpen en leidingen zijn de hindernissen waar ik over of onder moet. Niemand heeft mij gezien, denk ik. Als dat toch het geval geweest is: niemand heeft me tegengehouden. Ik stap langs de ingang naar buiten, volg de weg en kom nu aan de oude lagoon. Deze was te klein geworden voor de alsmaar grotere toeloop van toeristen, de laatste jaren. De lagoon is bekend om de genezing van psoriasis. Het warme water zou een genezende kracht hebben, door de specifieke natuurlijke chemische stoffen die het bevat. De oude installaties staan hier nog. Een kleine afsluiting om je om te kleden; maximaal voor 20 personen. Ik zou me best op mijn eentje kunnen amuseren in het water, alleen en ongezien. Er is hier totaal geen <o:p></o:p>

toezicht. Ik loop dan verder naar het imposante gebouw met het grote parkeerterrein,<o:p></o:p>

bezet door een tiental autobussen. Het is, eerlijk gezegd, een prachtgebouw met een grote inkomhal, souvenirwinkeltjes en uiteraard ook restaurant met uitzicht op de lagoon. Een lange gang kleedkamers voor de mannen en uiteraard een aparte voor de vrouwen. Als gewoonlijk met je kleding in de armen, bekijks voor arm en rijk, naar de kastjes en de douche.<o:p></o:p>

De Blue Lagoon is zo gemaakt, dat je verplicht bent om door een binnenbad te gaan, een soort sluis, om ten slotte volledig gespoeld in de lagoon uit te komen. Prachtig, verhelderend, rustgevend warmwaterbad. Ik vind het gewoon heerlijk; voor een half uur dan toch. Dan duik ik opnieuw in mijn kleding en ga een pintje drinken in een restaurant dat even buiten de lagoon staat. Ik ben de enige klant op dat ogenblik, maar achteraf komt er nog wel iemand. De vernieuwing van de Lagoon heeft hun klanten naar het commerciële restaurant van de Lagoon zelf getrokken. Zij krijgen alleen nog klanten van georganiseerde reizen. Ik voel dat het mijn laatste kans is om in IJsland een stevig maal geserveerd te krijgen, ga aan een tafeltje zitten en volg de suggestie van de kok. We hebben achteraf nog een heerlijk gesprek. Hij is namelijk opgegroeid in Isafjordur.(stad die ik het volgende jaar zou bezoeken. Langs een grote omweg keer ik terug naar Grindavik, mijn bedje in een visfabriek. <o:p></o:p>