Genezing, tekstgedeelte Marcus 5:21-43

Wanneer we zo weer eens het bovengenoemde tekstgedeelte lezen, dan lezen we allemaal dat het uiteindelijk gaat over de genezing van de dochter van Jaïrus. Toch zit hier een diepere betekenis achter.
Laten we eerst maar eens een begin maken met het lezen van de tekst:

21 Toen Jezus weer met de boot was overgestoken, verzamelde er zich een grote menigte bij hem, en hij bleef aan het meer. 22 Een van de leiders van de synagoge, die Jaïrus heette, kwam naar hem toe, en toen hij Jezus zag viel hij aan zijn voeten neer. 23 Hij smeekte hem dringend: ‘Mijn dochter ligt op sterven; kom haar de handen opleggen om haar te redden en te zorgen dat ze in leven blijft.�?24 Hij ging met hem mee. Een grote menigte volgde hem en verdrong zich om hem heen. 25 Onder hen was ook een vrouw die al twaalf jaar aan bloedverlies leed. 26 Ze had veel ellende doorgemaakt door de behandeling van allerlei artsen, aan wie ze haar hele vermogen had uitgegeven zonder dat ze ergens baat bij had gehad; integendeel, ze was alleen maar achteruitgegaan. 27 Ze had gehoord over Jezus, en ze begaf zich tussen de menigte en raakte zijn bovenkleed van achteren aan, 28 want ze dacht: Als ik alleen zijn kleren maar kan aanraken, zal ik al gered worden. 29 En meteen hield het bloed op te vloeien en merkte ze aan haar lichaam dat ze voorgoed van de kwaal genezen was. 30 Op hetzelfde ogenblik werd Jezus zich ervan bewust dat er kracht uit hem was weggestroomd. Midden in de menigte draaide hij zich om en vroeg: ‘Wie heeft mijn kleren aangeraakt?�?31 Zijn leerlingen zeiden tegen hem: ‘U ziet dat de menigte zich om u verdringt en dan vraagt u: “Wie heeft mij aangeraakt?”�?32 Maar hij keek om zich heen om te zien wie het gedaan had. 33 De vrouw, die bang was geworden en stond te trillen omdat ze wist wat er met haar was gebeurd, kwam naar hem toe en viel voor hem neer en vertelde hem de hele waarheid. 34 Toen zei hij tegen haar: ‘Uw geloof heeft u gered; ga in vrede en wees genezen van uw kwaal.�?BR>35 Nog voor hij uitgesproken was, kwamen enkele mensen tegen de leider van de synagoge zeggen: ‘Uw dochter is gestorven, waarom valt u de meester nog lastig?�?36 Maar Jezus hoorde dat en zei tegen de leider van de synagoge: ‘Wees niet bang, maar blijf geloven.�?37 Hij stond niemand toe om met hem mee te gaan, behalve Petrus, Jakobus en Johannes, de broer van Jakobus. 38 Ze kwamen bij het huis van de leider van de synagoge en zagen daar een groep mensen die luid stonden te huilen en te weeklagen. 39 Hij ging naar binnen en zei tegen hen: ‘Waarom maken jullie zo’n misbaar en huilen jullie? Het kind is niet gestorven, het slaapt.�?40 Ze lachten hem uit. Maar hij stuurde hen allemaal naar buiten en ging met de vader en moeder van het kind en de leerlingen die bij hem waren de kamer van het kind binnen. 41 Hij pakte de hand van het kind vast en zei tegen haar: ‘Talita koem!�?In onze taal betekent dat: ‘Meisje, ik zeg je, sta op!�?42 Meteen stond het meisje op en begon heen en weer te lopen. Ze was twaalf jaar. Iedereen was met stomheid geslagen. 43 Hij drukte hun op het hart dat niemand dit te weten mocht komen, en zei dat ze haar te eten moesten geven.

Laten we eens een terugblik nemen in de tijd, terug gaan naar die tijd dat Jaïrus één van de hogepriesters was van die tijd. Nu was het in die tijd voor een Jood niet een gewoonte zich te buigen voor een andere Jood. Alleen slaven bogen zich voor een ander. In die zin was het dan ook niet verstandig dat Jaïrus zich boog voor Jezus, hij nam de houding van een slaaf aan. Dit kon hem zelfs zijn baan als hogepriester kosten. Alles wat hij had, zijn kantoor, zijn werk, alles kon hem op dit moment afgenomen worden. Toch had Jaïrus het vaste geloof en de overtuiging dat het juist deze ‘omstreden�?Jezus, zijn dochter kon genezen. Hij had er alles voor over dat Jezus met hem meeging.

Jaïrus bad Hem zeer om met hem mee te gaan, opdat Jezus de handen op zijn dochter kon leggen en zij genezen kon worden. Echter een grote menigte drong zich aan Hem op en dit betekende voor Jaïrus oponthoud. Zijn dochtertje was immers ernstig ziek.

En op dat moment gebeurde het: een vrouw raakte de zoom van Jezus kleed aan en zij werd onmiddellijk genezen. Jezus stopte, draaide zich om en vroeg wie Zijn kleed had aangeraakt. Wacht even: een grote menigte drong aan hen op en Jezus vraagt wie de zoom van zijn kleed had aangeraakt? Wat gebeurde er? Ik bedoel: who cares? En zo dacht Jaïrus er met mij waarschijnlijk ook over: who cares. Jaïrus dochtertje lag immers op sterven, dus wat doet het er toe dat iemand Hem aan heeft geraakt. Maar er gebeurde meer: de vrouw was instant genezen van haar bloedvloeiingen en tot overmaat van ramp geeft ze dit ruiterlijk toe. Niet alleen dat, maar ze begon haar hele getuigenis ook nog eens uitgebreid uit te meten. Who cares? Jaïrus had geen tijd voor deze onzin, hij had maar ook voor één ding: zijn dochtertje die doodziek was. En Jezus? Die hoorde het hele verhaal aan en vertelde haar nog eens dat haar geloof haar behouden heeft en haar zonden vergeven zijn. Jaïrus stond waarschijnlijk op het punt te ontploffen. Ik kan me voorstellen dat hij daar heeft gestaan en gedacht moet hebben (en wellicht zelfs uitgeschreeuwd hebben): who cares, Jezus schiet op, draai U om, we moeten die kant op, mijn kleine dochter ligt op sterven.

Toen gebeurde het meest verschrikkelijke wat er in een mensen leven kan gebeuren:
Er kwamen mensen uit zijn eigen huis en die vertelden Jaïrus dat zijn dochter gestorven was. Onvoorstelbaar, als Jezus zich niet had omgedraaid en dat hele getuigenis had aangehoord, dan had de dochter van Jaïrus misschien nog een kans gehad. Toch zegt Jezus dan: “Vreest niet, geloof alleen�? Vreest niet, geloof alleen? Hallo, Jaïrus zijn dochter was al overleden, dat was toch gezegd. Hoezo, niet vrezen? Hoezo, alleen geloven? Ik kan me voorstellen dat Jaïrus nu moet hebben gedacht: heb ik mijn vertrouwen in deze man gelegd? Hoe kon ik dat doen, was ik nu toch maar naar de dokter gegaan!

En nu had diezelfde Jezus ineens wel tijd om mee te gaan? Wat bezielde die man toch? Wat had het nog voor nut? Immers er viel niets meer te redden, er was niets meer te genezen. Wat was dat toch met deze man? Maar ze gingen en kwamen bij het huis. Daar maakt Jezus ook nog eens de opmerking: “wat maakt gij beroerte, wat weent gij? Het kind is niet gestorven, maar het slaapt. Ik kan me het lachen om deze Jezus en deze opmerking nu wel voorstellen. Deze man was toch volslagen belachelijk, op zijn zachts gezegd was hij geestelijk instabiel. Dit moeten de gedachten zijn geweest van de mensen die bij Jaïrus binnen waren. Maar toch wist Jezus de mensen naar buiten te werken en hij ging de kamer binnen waar het meisje lag opgebaard. Toen gebeurde het:

Hij pakte de hand van het kind vast en zei tegen haar: ‘Talita koem!�?In onze taal betekent dat: ‘Meisje, ik zeg je, sta op!�?42 Meteen stond het meisje op en begon heen en weer te lopen. Ze was twaalf jaar. Iedereen was met stomheid geslagen.

Heb je door wat hier gebeurde? De genezing van de dochter werd de genezing van Jaïrus zelf:

Al wie zichzelf verhogen,
Zal vernederd worden
En al wie zichzelf vernederen,
Zal verhoogd worden.
(Mattheüs 23:12)
Jaïrus had zich in het ‘bedrijfsleven�?opgewerkt. En voor de mensen was hij verhoogd, hij was de hogepriester van de stad (en wellicht de regio), maar vaak ging dit van vader op zoon, of kon je jezelf opwerken binnen de synagoge naar deze functie. Maar Jaïrus had moest dat afleggen. Hoewel hij geloof had dat Jezus zijn dochter kon genezen, stond zijn positie hem in de weg. Hij had zichzelf verhoogd, door zijn best te doen op het werk, misschien zelfs met ‘ellebogenwerk�?zich opgewerkt tot hogepriester. Maar Jezus kon zijn dochter niet eerder genezen dan dat Jaïrus al dat gene wat hem aanzien gaf bij de mensen, had afgelegd. Alle trots, alle hoogmoed, alles wat hem aanzien gaf, dat moest hij afleggen, opdat de mensen zouden weten wie Jezus is.

En zo zien we dat dit Woord niet alleen over de genezing van de dochter ging, maar ook (en met name) de genezing van Jaïrus zelf. We zien dat het in dit Woord, dit tekstgedeelte, niet alleen over lichamelijke genezing gaat, maar boven al over geestelijke genezing.

Hoe gaan wij om met ziekte? Zijn we niet allen ‘ziek�? We hebben allemaal misschien wel een stukje hoogmoed of trots in ons leven dat we afmoeten leggen, alvorens de volle glorie en kracht van God in ons leven ten volle kan werken.

Peter den Harder